w „opracowaniu wewnętrznym” i ..przedstawianiu” jego rezultatów. Przy tym praca fizyczna uczniów ma służyć tym dwom stronom procesu uczenia się. Nacisk przenosi się jednak na stronę psychiczną ucznia, iegn prar.^ npjysłowa i emocionalno-wołicionalna. a cały system nabiera raczej psychologizującego odcienia. Tenlakt zbliża
Laya do indywidualizmu i subiektywizmu „nowego wychowania*
f. Szkoła swobodnej pracy duchowej
Pedagogika, „nowego wychowania” w różnych kierunkach szkoły pracy realizowała „zasadę pracy” w przedstawionym przez telueruhki procesie wychowania. Zasada pracy wymaga, aby pfaca~~bVta podstawowym środkiem kształcenia..umysłowego i wychowania charaHeru. Szło przy, tym Q,.pra££fizyiam>j:uchpwaZji^ łanie człowieka na świat zewnętrzny w kierunku przekształcania tego śytiataŁ.Na takim pojmowaniu pracy i jej roli w wychowaniu polegała opozycja w stosunku do j s^óły^trady^i^i\yd:6ra~Tozw6i p^ySiiczny jecEostRi^starala^się uzyskać ńie^przez pracę fizyczną, ale przez jej y^iłek“psyć5i^^*.)Konśe£wencją tego!5^a~y^"różruĆa w pojmowaniu „uczenia sie*^ w obu głównych prądach pedagogicznych: w „nowym wychowaniu” i w „szkole tradycyjnej”, w uczemu"się „nąturalnym” i uczeniu się „sztucznym**. Kierunki szkoły pracy ograniczają, uczenie sie sztuczne i w jego miejsce żądają-uczenia się naturalnego przez d^iafapie. Tednak uczenie się to ńie jest tiTpóTnTo-waneagiakiś jednoznaczny, ustalony sposób. I to jest powodem powstawania różnych kierunków szkoły pracy. Chociaż więc uczenie się naturalne zajmuję tu pierwsze miejsce,. to jednak wciąż pozostaje pewien niewielki teren dla uczenia się sztucznego. Teren ten jednak w przedstawionych poprzednio kierunkach szkoły pracy rozszerza się. Razem z tym rozszerzaniem zmienia się charakter procósu pedagogicznego.
Uozenie się bowiem naturalne podnosi znaczenię j^zuć i ^Qli,w procesie pedagogicznym i stąd zwraca głównie uwagę na ghtir^ęjL leonostki, na woluntarystyczną jej stronę. ^Natomiast dla uczenia się sztucznego najistotniejsza jest intelektualna strona człowieka. Toteż wraz ze zmianami, jakie żaefiodzą w ograniczaniu uczenia się naturalnego na rzecz sztucznego w1 różnych kie-
runkach szkoły pracy zmienia się rola pracy fizycznej na rzecz pracy umysłowej.
, Ale ta praca umysłowa nie jest jedynie pracą intelektu, jak to -było głównie, w szkole tradycyjnej. Jest ona zarówno pracą nad intelektem, jak nad cbgrairrfirem Praras pfrdagngiry.ny jest
więc szerszy w porównaniu z pojmowaniem go w szkole tradycyjnej. Jednak kształcenie charakteru góruje nad kształceniem umysłu. Ta. .praca ^umysłowa” przekszFałća~~sie w pracę ,,du-. chową”. Umysłowa praca poczyna występować jako składmk pracy duchowej i to składnikracze) dodatkowy mz zasadmczy. Ale za to praca, fizyczna, ruchowa, traci swoje górujące znaczenie w procesie pedagogicznym i w końcu jest zastąpiona wyłącznie „pracą duchową’*.
W ten sposób w obrębie szkoły pracy powstaje nowy iei odłam: „szkoła swobodnej pracy duchowej”.
Kierunek ten jest wyraźnie krańcowym etapem rozwoju szkoły piaGy*-jktóra na jednym swym krańcu jest szkołą produkcyjną, na drugim szkołą swobodnej praćyliuchowej (freię> geistigę SchidarSeu). Ośrodkiem pierwszej~j’est praca zmierzająca do uzyskania wytworów użytkowych ważnych dla życia gospodarczego, drugiej zaś rozwinię-
Pierwsza jest pedagogiką o przewadze charakteru obiektywnego i utylitarnego, druga znów pedagogiką subiektywistyczną, idelistycz^" ną, nie troszczącą się o praktvczna~stronę kształcenia.
pośrednie ogniwa między szkołą pracy pojmowanej jako praca fizyczną a szkołą swobodnej pracy duchowej mającą za zasadniczy cel rozwój indywidualnej osobowości stanowią te poglądy, które pracę nad psychiką ucznia ograniczają do rozwoju umysłowego. Tak więc Alfred Bogen1 przeciwstawia się Seinigowi, który żąda „stechnizo-wania ręki” i wymaga „stechnizowania głowy”, a więc opanowania techniki pracy umysłowej. Wprawdzie w pracy umysłowej konieczna jest także pewna technika ruchowa, jak np. przygotowanie materiałów, posługiwanie się książką, zebranie potrzebnych ilustracji, rozpraw itp., ale ta praca ruchowa jest jedynie przygotowawcza i dodatkowa a nie istotna dla pracy umysłowej. Dla O. Scheibnera 2 tok i główne etapy pracy fizycznej są zarazem wzorem dla etapów pracy czysto
Realienbuch der Arbeitsschule, 1920; Leben und Streben.
* Zwanzig Jahre der Arbeitsschule in Idee und Gestaltung, 1928, 1951.