62309 Strona&8

Nawierzchnie drogowe z betonu cementowego

-    wycina się star;) masę zalewowa oraz uszczelnienia w postaci kordów znajdujących się pod masą,

-    oczyszcza się krawędzie szczeliny za pomocą tarcz oraz szczotek metalowych oraz czyści się sprężonym powietrzem,

-    konserwuje się krawędzie szczeliny środkiem gruntującym,

-    wkłada się kord uszczelniający, a następnie wypełnia się masą zalewową.

W przypadku gdy szczelinę wypełniają profile, sposób postępowania jest podobny:

-    wyciąganie profilu,

-    oczyszczanie szczeliny,

-    wkładanie nowego profilu ponownie.

Pęknięcia płyt dzielimy na: wąskie, średnie, szerokie.

Pęknięcia wąskie, do Oj mm nie wymagają zabiegów. Pęknięcia średnie, do 1 j mm, nacinamy na głębokość 25 mm i ewentualnie rozwiercamy również do szerokości 25 mm. Po oczyszczeniu i zagruntowaniu zalewamy masą zalewową. Pęknięcia szerokie nie zapewniają współpracy pomiędzy pękniętymi powierzchniami. W przypadku kilku pęknięć szerokich płytę należy rozkuć i wymienić na nową. W przypadku jednego pęknięcia usuwamy część płyty; w stare płyty (sąsiednie) wwiercamy dybie lub kotwy i wylewamy nową płytę złączoną poprzez dybie ze starymi.

Uszorstnianie nawierzchni

Jak wspomniano wcześniej, nawierzchnie pod wpływem ruchu ulegają ścieraniu i pogarsza się współczynnik tarcia tych nawierzchni. Po paru latach eksploatacji nawierzchnie betonowe wymagają uszorstnienia. Istnieje wiele metod uszorstniania nawierzchni betonowych. We Francji [13.1] zabieg wykonuje się, gdv makrotekstura jest mniejsza od Oj mm. Popularne jest tzw. śrutowanie nawierzchni, polegające na wyrzucaniu na nawierzchnię z dużą prędkością niniśrutów stalowych. Zabieg wykonywany jest za pomocą specjalnego oznakowanego zestawu maszyn. Efekt polepszenia makro-tekstury jest natychmiastowy. Prędkość zabiegu wynosi 10 000 m² na dzień.

Innym sposobem uszorstniania nawierzchni jest tzw. rowkowanie za pomocą larcz diamentowych. Sposób polega na nacinaniu rowków w betonie 6x4x60 mm (szerokość » głębokość x rozstaw). W przeszłości stosowano nacinanie podłużne i poprzeczne. Obecnie stosuje się tylko nacinanie poprzeczne. Ten sposób pozwala szybciej odprowadzać wodę w kierunku poprzecznym (zwłaszcza przy niwelecie o małych pochyleniach), poprawia współczynnik tarcia, eliminuje zjawisko aqua-planingu. Tempo prac wynosi od 75 do 300 m² na godzinę w zależności od struktury betonu. Technologia ta stosowana jest najczęściej na wybranych fragmentach nawierzchni, szczególnie groźnych ze względu na bezpieczeństwo ruchu. Na rys. 137 pokazano wyrowkowaną nawierzchnię betonową.

Wyrównywanie poziomu piyt

W przypadku pojawienia się różnicy w powierzchni sąsiednich płyt (tzw. progów) pogarsza się komfort jazdy. Jak wspomniano, progi o wysokości ponad 8 mm znacznie pogarszają komfort jazdy. W praktyce istnieją trzy sposoby poprawiające stan nawierzchni: frezowanie płyt, podnoszenie płyt, dyblowanie pionowe.

Rys. 13.7 Wyrowkowana nawierzchnia betonowa

Frezowanie polega na ścięciu nierówności płyt. Zabieg ten może być wykonywany, jeżeli próg nie przekracza 15 mm, jest to zabieg kosztowny.

Innym zabiegiem służącym do wyrównywania poziomu płyt jest podnoszenie płyt. Polega on na wykonaniu otworów w nawierzchni w odległościach ok. 0,5 m od krawędzi, następnie wtłoczeniu sprężonego powietrza w celu usunięcia wody i zanieczyszczeń, a na końcu wtłoczeniu zaprawy cementowej. Technologia ta pozwala na doprowadzenie do różnicy poziomów od 0,5 do 1 mm. Zabieg ten nie eliminuje zjawiska pompowania, jak również braku przekazywania obciążeń. Trwałość zabiegu wynosi od kilkunastu miesięcy do dwóch lat. Tempo robót to 500 do 800 m na pas dziennie. Zabieg wyrównywania poziomu płyt pokazano na rys. 13.8. Należy tutaj zwrócić uwagę, ażeby nie wystąpiło podniesienie całej płyty i oderwanie jej od podłoża, zwłaszcza w środkowej jej części. Może to spowodować spękania płyt w środkowej partii.

Innym zabiegiem bezpośrednio związanym z wyrównywaniem poziomu płyt jest dyblowanie za pomocą dybli pionowych. Zabieg ma za zadanie poprawienie warunków przekazywania obciążeń z jednej płyty na drugą. Technologię wykonywania tego zabiegu pokazano na rys. 13.9. Widok dybią pionowego zaprezentowano na rys. 13.10. Zabieg polega na wierceniu otworów o średnicy ok. 70 mm na szczelinach poprzecznych i wprowadzeniu dybli pionowych działających na zasadzie kołków rozporowych. Następnie otwory i szczeliny zalewa się masą zalewową. Zabieg minimalizuje zjawisko przemieszczeń na krawędziach płyt do wartości ok. 0,15 do 0,25 mm. Tempo prac wynosi ok. 1 km na pas dziennie. Zabieg wymaga poprawy warunków odwodnienia.

Powierzchniowe utnualenic

Jest to zabieg poprawiający właściwości użytkowe nawierzchni betonowych, a w szczególności szorstkość, eliminuje też aąuaplaning.

Technika powierzchniowego utrwalenia stosowana jest na szeroką skalę we Francji. Jako lepiszcze stosuje się asfalt modyfikowany polimerami. Kruszywo musi I być bardzo dobrej jakości i o wysokim wskaźniku polerowalności. W celu zwięk-