72199 skanowanie0004

Głownia cebuli

Patogen: Urocysłis cepulae

Objawy i występowanie

Jest to typowy patogen doglebowy, którego zarodniki przetrwalnikowe mogą_ zalegać głęboko w glebie przez wiele lat. Ich kiełkowanie może być rozłożone w czasie, dlatego na polach zainfekowanych choroba może występować stale. Grzyb atakuje rośliny tylko w fazie kiełkowania nasion i wschodów, powodując podłużne, ołowianoszare smugi na szczypiorze. Po pęknięciu skórki liścia wydostaje się brązowy proszek, będący zarodnikami grzyba. Porażone liście są z reguły zgrubiałe u podstawy i powyginane. Choroba jest szczególnie groźna w okresie długotrwałych wschodów i we wczesnej fazie wzrostu cebuli, ponieważ powoduje zamieranie siewek i roślin. Objawy choroby mogą być także widoczne w późniejszej fazie wzrostu cebuli - na zewnętrznych i wewnętrznych łuskach. Na zewnątrz łusek okrywowych formują się czarne skupienia zarodników grzyba. Cebule także źle się przechowują i gniją.

Warunki rozwoju

Głównym źródłem infekcji roślin są zalegające w glebie zarodniki grzyba, które dostały się do niej z porażonych roślin w okresie wegetacji. Formy przetrwalnikowe tego grzyba mogą przeżyć tam nawet do 15 lat i rozwijać się w glebie saprotroficznie, tzn. bez obecności roślin żywicielskich. Rozwojowi choroby i szybkiej infekcji roślin sprzyjają niższa temperatura gleby, tj. w zakresie 14-19°C oraz umiarkowana jej wilgotność. Przy temperaturze gleby powyżej 23°C następuje zahamowanie procesu infekcyjnego.

Profilaktyka i zwalczanie

•    Na zakażonym polu nie należy uprawiać cebuli przez co najmniej 4-5 lat,

•    Jesionią, w roku poprzedzającym uprawę, pole przeznaczone pod cebulę powinno się wzbogacić nawozami organicznymi (np. obornikiem).

Kanciasta plamistość ogórka Patogen: Pseudomonas lachrymans

Objawy i występowanie

Choroba pospolicie występuje na ogórku gruntowym, rzadko w uprawie szklarniowej. Sprzyja jej deszczowa i ciepła pogoda (20-25°C).

Objawy chorobowe występują na liściach, łodygach, owocach i na siewkach ogórków. Na liścieniach siewek widoczne są okrągławe, wodniste plamki, które szybko brunatnieją Silnie porażone siewki zamierają Na liściach pojawiają się plamy chlorotyczne, wodniste, z „tłustym” połyskiem o średnicy kilku milimetrów. Brzegi plam są ograniczone nerwami, co nadaje im kanciasty kształt. W czasie deszczowej pogody, na spodniej stronie plam, mogą pojawiać się mętne kropelki, zawierające liczne bakterie. Tkanka liścia w obrębie plam wysycha, staje się biaława lub jasnobrunatna, pęka i wykrusza się, a w liściach tworzą się nieregularne dziury. Na łodygach i owocach powstają zagłębienia o jasnozielonej barwie, wodniste, na których mogą podobnie jak na liściach, występować mętne wycieki. Owoce często pękają w miejscu plam, są zniekształcone, wygięte i małe. Nasiona z takich owoców są zakażone bakteriami.

Warunki rozwoju

Sprawca choroby może przetrwać do następnego sezonu na resztkach porażonych roślin oraz na nasionach. Podczas wegetacji rozprzestrzenia się wraz z powietrzem, wodą - podczas deszczu oraz mechanicznie - w czasie zbioru owoców lub prac pielęgnacyjnych.

Profilaktyka i zwalczanie

•    Stosowanie zdrowego materiału nasiennego,

•    Przerwa w uprawie ogórka na polu, na którym wystąpiła choroba na okres 3 lat,

•    Niszczenie resztek porażonych roślin,

•    Opryskiwanie roślin preparatami miedzowymi.