82550 Re exposure of DSC03305

Rok 146 etanowi ponurą datę w historii Świata starożytnego. Jednoczsóall bowiem ae zniszczeniem Kartaginy nastąpiło brutalne uJaramienłe Grecji, która próbowała odzyskać rzeczywistą niepodległość. Najcięższy loa spotkał Korynt będący w epoce hellenizmu bardzo ważnym ośrodkiem handlu. Korynt aostał w 146 r. pm.e. zburzony, mieszkańcy stali się niewolnikami, a ziemia zamieniona na ager publicus. Grecję oddano pod władcę namiestnika nową] prowincji -Macedonii. Takie więc były owoce piękną} deklaracji, którą konsul FlambUnui ogłosił na Istmie Koryncklm w imieniu państwa rzymskiego. Zburzenie Koryntu dzieli sałedwie 60 lat od ogłoszenia .wolności Hellenów".

PRZEMIANY EKONOMICZNO-SPOŁECZNE W EPOCE WIELKICH PODBOJÓW

__Ł Znaczenie prowincji

Okres wielkich podbcjów przyniósł Rzymowi wiele nowych prowincji. W wyniku wqjen punickich uzyskano Sycylię, Sardynię i Korsykę, następnie znaczną część Hiszpanii i Afrykę (teren właściwej Kartaginy). Na Wschodzie hellenistycznym do Rzymu należały Macedonia z Grecją, od 129 r. p.n.e. prowincja Azja, byłe królestwo Pergamonu. Attalos HI zapisał swe państwo w testamencie Rzymowi w 138 r. p.n.e.Tej decyzji sprzeciwiła się znaczna część społeczeństwa Pergamonu, zwłaszcza ubożsi jego mieszkańcy, nawet niewolnicy; na czele powstania stanął Aristonikos (nieślubny syn Attalosa), którego opór trwał do 129 r. Na zachodzie państwo rzymskie obejmowało Galię Przedalpęjską (Nizina Nadpadaóska), a od 118 i. p.n.e. Galię Narbońską, stanowiącą pomost łączący Italię z Hiszpanią.

Prowincje stały się podstawowym źródłem bogactw państwa rzymskiego i poszczególnych przedstawicieli elity społeczeństwa. Ludność prowincji nie pełniła służby wojskowęj jak sprzymierzeńcy italscy, była traktowana jako poddani Rzymu i obowiązana do wysokich świadczeń materialnych. Pierwszych doświadczeń oiganizacryjnych w zarządzaniu prowincją dostarczyła Rzymowi Sycylia. Prawdopodobnie ną wzór ustawy zbożowej tyrana syrakuząńskiego Merona (łez Siennica) narzucili Rzymianie podbitej ludności daninę zbożową w wysokości 19 procent zbioru (decuma). Obok tąj dziesięciny pładh mieszkańcy prowincji wiele Innych podatków i zobowiązani byR do licznych świadczeń osobistych na rzecz namiestnika i jego otoczenia.

Organizacja prowincji miała w okrasie republiki charakter prowizoryczny; na lob czele stali na rasie pretorowie, których liczbę powiększono. W miarę wzrostu liczby prowincji przyjęto jako zasadę (od Sulli w 82 r. p.mej, te ich namiestnikami są byli konsulowi® (proconsuUs) lub byli pretorowie (propraeto-ru) uzyskujący jakby przedłużenie swojej władzy urzędniczej, sprawowanejpiw