77043 str "2 223

222 OGRÓD. ALE NIE PLEWIONY

Chyba żeby kto wicher, który góry walił.

Albo ogień trawiący na obrazie chwalił.

Czcić ich obrazy, a że dostąpili nieba

Święci — przed nimi padać, ich chwalić potrzeba.

119. PRAWDA Z NIECHCENIA

W Przemyślu na pogrzebie staroświecką modą —

Gdzie żaden kaznodzieja nie będzie za szkodą — Chwalący nieboszczyka wierzchu nie dokładał,

Jako bijał pogaństwo, jako szablą władał,

⁵ Chociaż ci, co go znali, twierdzili to o niem,

Że raczej krowy dojeł niż się bawił koniem.

Łże trzy po trzy, bo wie ksiądz, że nikt nie odpowie. Mając ze cztyrech liter w zlęknieniu przysłowie,

Zdrzymie się jedna pani podczas owej chwały.

¹⁰ Wtem książki spadły z ławy, co przy niej leżały.

A ta ze strachu: „Kiep, kiep”, co jej głosu stanie. Zmiesza się ksiądz, śmieją się wszyscy niesłychanie,

I wnet idąc z ambony, skoro księgi złoży:

„Cóż ja mam więcej mówić? Głos ludzki — głos Boży”.

120. ZŁE PIENIĘDZY POŻYCZANIE

Krakowski Słowikowi kazał wojewoda,

Że jego dworu błaznów na regestrze poda,

A że naprzód samego wojewodę liczył, 119. PRAWDA /. NIECHCENIA

w. 3 wierzchu nie dokładaI — tj. powierzchownie, w. 8 w zlęknieniu — kiedy się zlęknie; przysłowie — porzekadło, powiedzenie.

Pytany o przyczynę. „Boś waszmość pożyczył ⁵ Pieniędzy, jako żywo nie znając Węgrzyna;

Ani tych wróci, ani przyprowadzi wina.”

„Cóż, kiedy przyprowadzi?” — „To waszmości zmażę. A Węgrzyna głupiego na to miejsce wrażę.”