str 4 205

204 OGRÓD, ALE NIE PLEWIONY

A kiedy wpadł na zbójcę, że nie miał pieniędzy, Przymuszą go kazanie powiedać co prędzej.

⁵ Tedy na pień wsadzony: „Wierutni słuchacze!

Jednaki wasz z Chrystusem żywot — prawi — baczę. I on też ludzi chwytał, jako tu długo żył,

Pieniędzy nierad chował, bogatych ubożył,

Kazał, suknią przedawszy, miecz kupić do boku,

¹⁰ Wodę ze studnie pijał, czasem i z potoku,

Nikt mu prawie dobrego słowa nie rzekł z ludzi, Chciwość go cudzej dusze ustawicznie trudzi,

Nie miał na świecie, gdzie by głowę swoję skłonił, Uciekał i często się krył, często się chronił,

¹⁵ Często mieszkał na puszczy, bez chleba, bez soli,

Też go szatan po górach nosił wedle woli.

Wszytko to, jako widzę, i do was się przyda;

Więc skoro Judasz zdrajca Żydom Pana wyda,

Nie maszli też takiego, kto wie, między wami?”

²⁰ Tu złodzieje westchnąwszy ruszą ramionami.

„Bito Pana, wodzono, wiązano u słupa,

Że się na nim padało ciało jak skorupa;

Rozbity na ostatek na okrutnym krzyżu.

I was, i was, z Bieszczadu jednych, drugich z chyżu, ²⁵ Na pale, na szubieńce, na haki, na koła —

Taka wasza zasługa nieomylnie woła.

Między dwiema Pan wisiał zbójeckimi drzewy:

Strzeżcież się, chrześcijanie, radzę, strony lewej!” Skoro skończył, dziękują a oraz mu po trzy ³⁰ Zrucą grosze za ono Boże słowo łotrzy.

101. KAZANIE DO ZBÓJCÓW

w. 5 wierutny — tu: nieszczęśliwy, w. 24 chyż — chata, szopa.

102. DEKRET SPRAWIEDLIWY

Gdy już, już swoje miał zalegać mary,

Czynił testament jeden ociec stary.

A choć miał syna, ale w cudzej stronie Dawno się bawił i o jego zgonie ⁵ Coś słychać było, owszem to twierdzili Ojcowie, którzy wtenczas przy nim byli.

Więc karmelitów dziedzicami czyni

Wszytkich wsi swoich i co chował w skrzyni.

A to wżdy tego w swym piśmie dołożył,

¹⁰ Gdzieby się wrócił i syn jego ożył,

To, co się ojcom będzie podobało.

Niech bierze, chociaż wiele, chociaż mało.

Nie wyszło potem spełna roku ćwierci,

Gdy się ten wraca po ojcowskiej śmierci.

¹⁵ Aż karmelici jadą z testamentem.

„Nie płacz — cieszą go — już twój rodzic świętem.

W czyścu się pewnie niedługo zabawi, ,

Kto się tak dobrze na on świat wyprawi.”

Ów, skoro smutny testament przeczyta:

²⁰ „Cóż mi wżdy dacie?” — onych ojców pyta.

A ci, skoro mu wszytko wprzód rozważą,

Jakiś Pogwizdów na piasku ukażą.

Że krótko powiem: poszli do sędziego.

Słuchajcież sądu i dekretu jego:

²⁵ „Co wam, ojcowie, podoba się bardziej —

Spyta ich — czy ta wieś, którą on gardzi,

Czy tamtych dziesięć, co, przy was zostają?”

Skromnie mu tedy ci odpowiedają:

102. DEKRET SPRAWIEDLIWY

w. 6 ojcowie — zakonni, zakonnicy.

21 - BN 1/19 (W. Potocki: Wiersze wybrane)