84797 Podstawy chemii, ćwiczenia laboratoryjne5

Z równania reakcji wynika, że stosunek reagujących moli KMn0₄ («_t) i Na₂C₂0., ( ⁿ2) wynosi ⁿ\ '■ n₂ ⁼ 2 : 5,

^cKMn0₄ ' ^vKMn0₄ r .,    ^cNa2C'20₄ ' ^vNa'>C2C>4 ,

n,=-¹-— moll ; n₂=- ~ [mol

¹    1000    1000

^cKMnQ₄ ‘ ^vKMn0₄ ^cNa2C204 ^vKa2C2^4 _ 9 . 1000 ’ 1000

^' ^<'Na?C2C>4 ' ^vNa?C2C>4    3,

^cKMn0₄ =-t^mol/dm )

⁵ ‘ ^vKMn0₄

^cNa?CTC)4 ~ stężenie Na2C₂04 [mol/dnr ] ^vNa₂C20₄ ~ objętość Na₂C₂0₄ [cm'] ^cKMn0₄ ~ stężenie KMn0₄ [mol/dm^{1 2}] ^vKMn0₄ ^- objętość KM11O4 [cm']

^cKMn0₄    - 0,0212 [mol/dm²]

d • 1 o,y

Miano manganianu (VII) potasu można wyznaczyć także z odważki szcza wianu sodu. W tym celu w naczynku wagowym odważa się (z dokładnością do czwartego miejsca po przecinku) 0,25 - 0,30 g Na₂C₂04 i przenosi się ilościowo do kolby stożkowej o pojemności 300 cm', a następnie rozpuszcza się w 50 cm¹ wody destylowanej, dodaje 10 cm' H₂S()₄ (1 : 4) i ogrzewa do temperatury 75-80°C. Tak przygotowany roztwór miareczkuje się roztworem KM11O4, stosując procedurę miareczkowania opisaną wcześniej.

Przykład obliczenia stężenia KMn0₄. gdy wykonuje się miareczkowanie na naważkę Na₂C₂04

"'NmCo0₄ ^_ naważka Na^CiOt [gl

U_Na2c204 ~ masa molowa NajC^C^ (134 [g/mol])

Manganometryczne oznaczanie wapnia

Wapń jest pierwiastkiem rozpowszechnionym w przyrodzie (5 miejsce pod względem ilości). Występuje w postaci związków chemicznych tworzących skały wapienne, pokłady gipsu czy' dolomitów. Związków wapnia jest na ogół najwięcej w postaci soli mineralnych znajdujących się w wodach naturalnych. W produkcji materiałów budowlanych, a także w budownictwie stosuje się wiele surowców wapiennych. Wszystko to wpływa na częstą konieczność oznaczenia analitycznego zawartości wapnia. Oznaczenie to może być wykonane metodą wagową, miareczkową manganometryczną i miareczkową kompleksometryczną. Zasada oznaczania polega na przeprowadzeniu ściśle określonej naważki surowca w stan roztworu. Kozpuszczenie przeprowadza się przy użyciu kwasu solnego (zawartość w próbie węglanów) lub w przypadku surowców glinokrzemianowych przez stapianie próby sodą Na₂CO„ a następnie rozpuszczenie uzyskanego stopu w kwasach. W uzy-kanym roztworze należy znanymi metodami analitycznymi wydzielić krzemionkę \i<),, po czym sumę tlenków glinu(III) i żelaza(III) (strącając sole glinu i żelaza w postaci wodorotlenków). Przesącz po oddzieleniu wytrąconych wodorotlenków Juzy do oznaczania wapnia. Oznaczenie to opiera się na wytrąceniu z zakwaszonego roztworu osadu szczawianu wapnia, rozłożeniu go kwasem siarkowym i miareczkowaniu powstałego kwasu szczawiowego roztworem manganianu(VTI) potasu. Wytrącanie osadu szczawianu przeprowadza się dodając do zakwaszonego m/iworu zawierającego kation wapniowy (rozpuszczalne sole wapniowe) nadmiar •r/awianu amonu. Zakwaszenie roztworu powoduje możliwie najlepsze warunki analityczne, w których obserwowane jest najmniejsze współwytrącanie innych /< /awianów. Wytrącony osad szczawianu wapnia sączy się w celu wyizolowania po /. roztworu i po przemyciu od zaadsorbowanego szczawianu amonu rozpuszcza tę w gorącym roztworze Ił₂S0₄. Na sączku pozostanie wówczas częściowo osad t .1SO4, natomiast kwas szczawiowy H₂C₂0₄ przejdzie do roztworu, gdzie można po oznaczyć manganometrycznie.

[mol/dm²]

171

1

   '"Na2C₂0₄ '¹⁰⁰⁰

^cKMn0₄ ^— _c ’ ..

2

•> ^MNa2C₂0₄ ' ^vKMn0₄