85736 SA400107

Prypeć pod Turowem. i na południowy zachód — do Pińska. Gliński, biegły w sztuce wojennej (uczył się jej m.in. w służbie cesarza Maksymiliana I). obmyślił uderzenie, które miało doprowadzić do zniszczenia wojsk tatarskich, znajdujących się w obozie pod Kłeckiem. W tym celu należało im przede wszystkim odciąć odwrót, czyli zająć drogę prowadzącą w kierunku Turowa. Dlatego też Gliński postanowił uderzyć od południowego zachodu. Główną trudność stanowiło tu przebycie bagnistej doliny Łani. Przybywszy nad rzekę 5 sierp-

Marcello Bacciurclli. Zygmunt I Stary (1467-1548), od 1506 roku na polskim tronie

nia Gliński wysłał oddział zaciężny na poszukiwanie brodu, a równocześnie rozkazał moszczenie drzewami i chrustem dwóch przepraw przez bagna. Gdy po trzygodzinnej pracy, prowadzonej pod osłoną ognia z rusznic i dwóch posiadanych przez Glińskiego dział, przeprawy były gotowe, wojska jego ruszyły przez rzekę w dwóch kolumnach. Prawa, której zadaniem było zająć jak najprędzej drogę wiodącą do Turowa, natrafiła jednak zaraz po przejściu bagien na tak silny opór, że musiała się zatrzymać. Dopiero uderzenie lewej kolumny.

dowodzonej osobiście przez Glińskiego, wyszło na tyły nieprzyjaciela i zadecydowało

0    zwycięstwie. Ponieważ jednak droga odwrotu nie została zawczasu odcięta, część Tatarów rzuciła się do ucieczki. Lekka jazda litewska ścigała ich zawzięcie, tak że większość nieprzyjaciół wyginęła na najbliższych kilku kilometrach.

Główne siły litewsko-polskie pozostały w obozie pod Kłeckiem i oczekiwały na powracające czambuły. Niektóre z nich dowiedziały się o klęsce i w drodze powrotnej omijały Kłeck, większość jednak została rozbita przez wysłany za nimi pościg, sięgający daleko na południe, aż po Żytomierz. Tatarom odebrano przy tym wszystkie łupy, a zwłaszcza uwolniono pędzonych w niewolę ludzi, którzy mogli powrócić do swych domów.

Zwycięstwo pod Kłeckiem nie zmieniło w niczym sytuacji na przyszłość, napady bowiem powtarzały się nieprzerwanie w następnych latach. Z biegiem czasu ustaliły się główne szlaki najazdów tatarskich. Trzy    Miecz

z nich wiodły z Krymu na do pasowania rycerzy ziemie Polski i Wielkiego Zygmunta 1 Starego Księstwa Litewskiego. Pierwszy, zwany wołoskim, prowadził wzdłuż północnego wybrzeża Morza Czarnego aż do ujścia Dniestru, a następnie działem wód pomiędzy Dniestrem i Prutem w okolice Kołomyi, Halicza, Lwowa i Przemyśla, a więc na ziemie Rusi Czerwonej. Drugi, tzw. kuczmański, przekraczał dolny Boh. po czym idąc działem wód między Bohem a Dniestrem mijał Bar i zmierzał na Podole. Trzeci wreszcie, zwany czarnym, oddzielał się od szlaku kuczmańskiego, ażeby szerokim lukiem dotrzeć do Kijowa, lub też, skręcając na zachód, wyjść na Wołyń.

Odparcie napadu tatarskiego w 1512 r.

1    bitwa pod Łopusznem 28 kwietnia 1512 r.

W marcu 1512 r. straże doniosły, że Tatarzy przygotowują nowy, duży napad. Wkrótce też czambuły, dążąc czarnym szlakiem, wtargnęły

84