86944 Scan0060 (6)

-    Pamiętam - potwierdziłam. - Rozmawiałyśmy o tym. Ale powiedziałaś, że nie masz pewności. I że nie ma co się tym przejmować.

-    Wiem, wiem. - Zastanowiła się, po czym pokręciła głową. - Nie. - Wydawała się przekonana. - Nie, nie mam pojęcia, jak by to się miało łączyć z Majorem.

-    Może Major jest dilerem pyłu - zasugerowałam podekscytowana.

Ale Tonio pokręcił głową i roześmiał się krótko.

-    Niemożliwe. Coś takiego wymagałoby mnóstwa pracy. Sieci, pracowników, podróży. No i pieniędzy. I to dużych. A Major jest co prawda żądny władzy, ale nie pracuje, jeśli nie musi, i nie wydał ani centa na coś, co nie gwarantowało pewnego zysku. A nawet gdyby interes był pewny, to pieniądze musiałyby zwrócić się po stokroć, żeby Majorowi się chciało. Jedynym celem Majora jest dobro Majora i nie wiem, jak ktokolwiek mógłby go przekonać do czegoś, co wiązałoby się z ryzykiem, że wejdzie w konflikt z prawem.

Ale mnie nadal podobał się mój pomysł.

-    Mówiłaś, że podróżował - zwróciłam się do Floss.

Ta prychnęła.

-    Ale pewnie ta wasza Alabama czy Grecja były bardziej prawdopodobne niż Kraina Magii.

-    Był taki zajęty utrudnianiem nam życia - zauważył Max - że nie wiem, kiedy miał znaleźć czas na zebranie tylu napojów i pyłu, nie mówiąc już o stworzeniu siatki dystrybutorów?

-    I żeby się miał przedostać sam, używając jako paszportu nienawiści? - powątpiewał El Jeffery. - Poza tym mógłby sobie zrobić krzywdę.

Postukał szponem w stół, by podkreślić swoje słowa.

Nicholas wziął mnie za rękę. Trącił nogą moją stopę - taki słodki kopniaczek. Obie te rzeczy kompletnie wypchnęły Majora z mojej głowy. Podsunęłam krzesło tak blisko Nicholasa, że czułam jego ciepło i mocno trzymałam go za rękę. Uśmiechnął się szeroko.

-    Wyluzuj, Persja. Jesteśmy bezpieczni. Nie czujesz?

Tonio skinął głową i dodał:

-    Słuchaj Nicholasa. To mądry chłopak.

Max uśmiechnął się od ucha do ucha i nawet puścił do mnie oko.

Przekaz był jasny. Wszyscy byli spokojni i rozluźnieni. Skoro oni tak mogli, to uznałam, że ja też, i ścisnęłam palce Nicholasa na potwierdzenie.

Do naszego stołu podeszli wysoki, szczupły, eteryczny mężczyzna, a za nim przysadzisty, pękaty dżentelmen.

-    Floss! - zawołał ten wysoki. - Jesteś w domu. Wiedziałem! Przyszedłbym wcześniej, ale byłem potrzebny w kuchni.

-    Jeśli byłeś w kuchni, to był to dobrze spędzony czas. Jedzenie było cudowne. - Wskazała nas wszystkich. - Przyprowadziłam przyjaciół.

A potem skinęła w stronę mężczyzn.

-    A to bracia, po których nazywa się to miejsce¹. Bron - wskazała wysokiego - i Rohan.

Wymieniliśmy imiona, a potem Nicholas zadał oczywiste pytanie:

-    Bracia?

Rohan się roześmiał.

-    Z nazwy.

121

1

Dau (celtycki) - dwaj; hermanos (hiszp). - bracia (przyp. red.).