87316 S5001221

6. W CZASACH POBYTU CELTÓW

Obszarem, który stanowił podstawę dla późniejszej krystalizacji Celtów, były tereny położone na południe od Marny poprzez Burgundię, górne dorzecze Renu i Niemcy południowe aż po Czechy południowo-zachodnie. Z tego terytorium już ok. 600 r. p.n.e. wychodziły pierwsze impulsy do penetracji innych ziem. Panowała wtedy na nich kultura halsztacka. Pod wpływem jednak oddziaływania innych środowisk, a zwłaszcza greckiego, etruskiego i scytyjskiego, doszło powoli do wykształcenia się odrębnej, typowo celtyckiej kultury, noszącej w literaturze przedmiotu miano stylu lateńskiego. Moment wielkiej ekspansji celtyckiej (ryc. 291) i rozlanie się na dosyć duże połacie Europy datuje się od ok. 400 r. p.n.e. Rozprzestrzenienie to, którego punktem wyjścia były ziemie położone na południe od Marny i teren Niemiec południowych aż po Bawarię, szło w różnych kierunkach. Dla nas rzeczą najistotniejszą jest fakt opanowania przez Celtów dużych połaci Europy środkowej, w tym także Czech, Moraw i Słowacji. Z terenu Czech, jak niżej zobaczymy, będą się odbywać najdawniejsze przesunięcia celtyckie na obszar Śląska. Celtowie, wytworzywszy swoistą kulturę oraz osiągnąwszy znaczny stopień rozwoju społeczno--gospodarczego, w o wiele większym stopniu aniżeli Ilirowie oddziałali na rozwój

Ryc. 291. Uproszczona mapka zasięgu kultury lateńskiej oraz obszaru macierzystego sztuki celtyckiej wraz z zaznaczonymi kierunkami ekspansji tej kultury