93

Carmcl pomogła mi się położyć w łóżku.

—Już po wszystkim — próbowała być stanowcza. — Na kolację przygotuję ci jajko sadzone na grzance.

—    Już po wszystkim — powtórzyłam, nucąc starą piosenkę.

Szur, szur, szur. Nylonowy fartuch oddalał się.

—    ...po wszystkim, kodionU moje — ciągnęłam, a ona na spojrzała na mnie Jeszcze.

Łzy kapały mi po policzkach jak deszcz na klasztor

Najgorsze było codzienne budzenie się z uczuciem, że już nic kocham się wjohnnym. Nie miałam już o kim rozmyślać.

Po kilku dniach zaczęłam się do tego przyzwyczajać. Moja kostka nie była już lak spuchnięta. Kuśtykałam po całej sali. Jedna tylko rzecz nic dawała mi spokoju. Dziewczyny widziały Jolmny’cgo w mieście, jak włóczył się z hippisami.

Któregoś ranka wpadła do mnie Carmcl. Wyglądała na bardzo zdenerwowaną.

—    Dobrze, że już. nłc śpisz, Grace. Nie mam czasu, bardzo się śpieszę. Przyszłam ci tylko powiedzieć, że zdarzył się wypadek. Siostra Petra jest w szoku. Pomódl się za nią!

I zamknęła drzwi, nim zdążyłam zapytać, co się właściwie stało. Szybko się umyłam. Kiedy próbowałam równo zawiązać krawat, przyszła Trish.

—Jak ci się spało? — spytałam

Trish była okropnie blada.

—    Niezbyt dobrze. Rozmyślałam o Colcttc.

—    Tak jak i ja. — I o Johnnym, dodałam w myślach.

—    Dopiero do mnie dociera.

—    Co?

—    To, że nie żyje.

Nic znosiłam myślenia o śmierci Colette. Ryłam wyczerpana ciągłym płaczem i wymiotami. Wszystko było takie męczące.

Ktoś zapukał cło drzwi.

—    Chyba już nigdy się ciebie nic pozbędziemy — powiedziała Trish do Brendy.

—    Nie — odparła beztrosko Brenda siadając na łóżku.

Węzeł krawata był coraz bardziej przekrzywiony. Trish poprawiła mi go. Spojrzałam w lustrze na Brendę. Kiedy tak leżała na moim łóżku / na wpół przymkniętymi powiekami, przypominała mi o Cole ttt.

&

Na mszy od razu było widać, że coś jest nic tak. Modlitwy dochodzące z kaplicy zakonnic były głośniejsze i żarliwsze niż zwykle. Blada twarz Pauli była ponura, a kilka zakonnic wyglądało jakby płakały. Kiedy zakonnico szły do komunii. Carmcl pomogła wstać siostrze Petrze. Wokół głowy miała zawiązany szal, a jej język trząsł się, kiedy go wystawiła, żeby przyjąć komunię.

W refektarzu na śniadaniu Colm odmawiała modlitwę przed jedzeniem rzucając słowami, jakby chciała nas ukamienować. Wyglądała jak dzikuska.

—    Na pewno coś się stało — orzekła ^-]Vish.

Nikt jednak Ule wiedział, o CO chodziło. Nagle zobaczyłyśmy No-reen 0'Donovan wychodzącą gdzieś z Colm.

—    Idziemy za nimi — rozkazała lrlsh Brendzie.

Na śniadanie zjadłam dwie kromki chicha razowego. Potem oczywiście żałowałam, że je zjadłam, bo miałam zapchany żołądek. Chciałam iść zwymiotować. W sypialni moje palce same pchały mi się do ust, Jakby były zdalnie sterowane.

Przemogłam się jednak i nic poszłam wymiotować. Zdrowy wygląd, brak sińców pod oczami i chęć do biegania po deptaku były już ważniejsze niż smukła sylwetka. I to, że nic musiałam co wieczór klęczeć przed sedesem, że nic czułam się ciągłe wyczerpana. Postanowiłam, że następnym razem, Jak pójdę do spowiedzi, kupię sobie dietetyczne płatki śniadaniowe.

Wyglądałam przez okno w sypialni Świętego Józefa i rozmyślałam

0    Colette z głową w piekarniku. Na okrągło to sobie wyobrażałam.

1    nagle zobaczyłam johnny'cgo. Wychodził z lasu od strony strumienia. I pobiegł ścieżką prowadzącą na farmę. Kilka minut potem wyszła z zakonu Paula 1 zaczęła wpatrywać się w stronę lasu. Stała