Budujemy dom w harmoni z�zami księzyca J Paungger, (53)

wistością. O wojnach toczonych przed wiekami i wszelakich metodach zabijania dowiadujemy się wszystkiego. O tym, co liczy się w życiu, praktycznie nic. Na przykład, że woda to żywioł, który podobnie jak powietrze lub wiatr nie uznaje żadnych granic. Sposób obchodzenia się z wodą ma znaczący wpływ - pozytywny lub negatywny - na życie naszej planety w każdym jej zakątku.

Wystarczy jeden litr zużytego oleju, wylany do rzeki w jakimś dalekim miasteczku w Australii, aby zanieczyścić pokarm dla dziecka w Szczecinie - teraz, za miesiąc lub za dziesięć lat. Trudno określić dokładnie, kiedy dojdzie do tego skażenia, ale nie ulega wątpliwości, że w końcu stanie się ono faktem.

Jeden kilogram sztucznego nawozu, który ląduje na polu kukurydzy na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych, a tym samym dostaje się do wód gruntowych, spowoduje nadciśnienie tętnicze u dziecka Twoich sąsiadów. Stanie się to teraz. Albo za miesiąc lub za dziesięć lat.

Za miesiąc lub w następnym dziesięcioleciu radioaktywny cez z „bezpiecznej” elektrowni atomowej, która eksplodowała w 1986 roku, przedostanie się do wód gruntowych i napromieniuje dzieci lub wnuki pewnego piastującego ważny urząd państwowy biologa. Tego samego, który niedawno oświadczył w wywiadzie radiowym: „Na szczęście radioaktywny cez osiągnął obecnie głębokość dwóch metrów pod powierzchnią Ziemi, co oznacza, że nie wyrządzi już żadnych szkód”.

Pewien młody geolog, który podobnie jak wielu innych studentów zamienił na uniwersytecie resztki swojego zdrowego rozsądku na tytuł naukowy, zalecił przeprowadzenie „regulacji” rzeki i zdziwił się, gdy dziesięć lat później ta rzeka wylała, niszcząc jego rodzinny dom. Ów geolog postanawia więc przestudiować jeszcze kilka książek. Zamiast zwrócić uwagę na mądrość widoczną w funkcjonowaniu przyrody

-    i na postępowanie bobrów. Zapomniał już, że rzeki i potoki potrzebują dla swych wód szerokiej przestrzeni, gdy występują z brzegów. I nawet, jeśli na pierwszy rzut oka sprawiają one wrażenie, jakby w ten sposób „dewastowały” przyrodę, niektóre z tych powodzi są na dłuższą metę potrzebne, stanowią bowiem rodzaj samooczyszczania. Znacznie bardziej niszczycielski charakter mają w konsekwencji potopy wywoływane przez nieprzemyślane ingerencje człowieka w siły natury.

Rozmaite odpady, zatapiane od dawna przez wiele państw u swoich wybrzeży. Kwasy i roztwory ługowe, wpuszczane na „wodach międzynarodowych” do morza. Toksyczne ścieki, zanieczyszczające nasze rzeki i morza z winy najprzeróżniejszych zakładów przemysłowych. Niezliczone hałdy śmieci, których „soki” stopniowo wsiąkają w glebę, łącząc się z wodami gruntowymi. Dziś, jutro lub za miesiąc albo w następnym dziesięcioleciu toksyny strawią ściany naszych żołądków.

Dziś, jutro lub za miesiąc albo w następnym dziesięcioleciu zjesz rybę wraz z zawartością jej jamy brzusznej, czyli z tym wszystkim, co ludzie w przeszłości wypuszczali do ścieków

-    a więc między innymi benzynę, zmywacz do paznokci i proszki do prania.

Prawda jest taka, że jeszcze żaden kataklizm nie wyrządził więcej szkód niż człowiek. A zmiana tego stanu rzeczy byłaby niezmiernie prosta.

Takie są fakty. Tak wygląda prawda. Obchodzimy się z wodą tak niefrasobliwie, jak byśmy mieli do wyboru: pić wodę czy nie? Obchodzimy się z tym życiodajnym eliksirem naszej planety, jakby to postępujące skażenie odbywało się wyłącznie gdzieś w najodleglejszym zakątku wszechświata, ale nie u nas. Wylewamy do ścieków stary zużyty olej, bo „to nie moja

107