IMG06

304 Gorączka złota

304 Gorączka złota

nachvl

^u*CgO;

n_Cj

m.

żywym przedłużeniem ciała, każdy ich ruch odbija się _w nimi twarzy. Początkowo scena hyła sfilmowana niemal m śród całej serii zdjęć robionych późnym popołudniem 19 i

„Scena 3653: Wielkie zbliżenie — C.C. u szczytu stołu -bułeczkami na widelcach.    ^rofc>i tani_Cc

Scena 3655: Dubel    ^

Scena 3656: Dubel.*'

Materiał podobał się Chaplinowi i następnego dnia zrobił o * tej sceny.    ^{s,ern d}ub|j

Po prawie roku produkcji zbliżał się koniec zdjęć. Ostatnia zbud dekoracja przedstawiała ulicę górniczej osady. Tylko dwa dni zajęła real^^na cja sceny, w której Chaplin, aby zarobić na przyjęcie dla Georgii, zam* śnieg na ulicy i zapewnia sobie stałych klientów przez przegarnianie śni!?** sprzed jednych drzwi pod sąsiednie. 10 kwietnia Chaplin, Georgia i Swain pojechali z operatorem i obsługą kamery do San Diego dla zreąiizo wania końcowych scen filmu, w których Duży Jim i Cfiarlie, teraz już milio' nerzy dzięki szczęśliwemu trafieniu Jima na złotodajny teren, wracają statkiem do domu. Zdjęcia robiono na statku „The Lark” („Skowronek”), który regularnie kursował między San Diego, Los Angeles i San Francisco. Chaplin był wyraźnie odprężony. Georgia wspomina:    „Po powrocie poszliśmy do

nocnego lokalu. Kiedyśmy weszli, zagrano Char lic, my Boy. Potem orkiestra zaczęła grać tango, tańczyliśmy i wszyscy inni zeszli z parkietu. Naprawdę był tym zachwycony. Można by pomyśleć, że mu to przynosi milion dolarów, taki byt zadowolony.

Ostatnie zdjęcia odbyły się 14—15 maja 1925. Miał to być jeden z najefektowniejszych i najbardziej zaskakujących momentów filmu — koniec nikczemnego Czarnego Larsona, kiedy otwiera się przed nim przepaść w lodzie i śniegu, on wpada w nią i ginie. Częściowo zrobiono to posługując się miniaturami, ale w jaki sposób powstały zdjęcia w skali naturalnej i z aktorem Tomem Murrayem — tego nigdy nie zdradzono. Możliwe, że oberwanie się olbrzymiej bryty lodu i śniegu na brzegu przepaści zaaranżowano przy rozbieraniu dekoracji gór.

Chaplin montował film przez dziewięć tygodni — od 20 kwietnia prawie do dnia premiery, która odbyła się 26 czerwca. Nie ułatwiały mu życia sprawy rodzinne, chociaż oboje z Litą dzielnie starali się zachować pozory. Naciskany przez wścibskiego korespondenta z „London People” Chaplin odpowiedział: „Jestem najszczęśliwszym w świecie mężem i gdyby nie te złośliwe plotki, byłbym zupełnie zadowolony." I w związku z pogłoskami na temat umowy małżeńskiej: „Umowa ta jest po prostu prezentem ślubnym dla mojej żony, prezentem, który każdy mężczyzna dałby kobiecie, którą kocha." Ze swej strony Lita powiedziała, że „jest szczęśliwa przez cały boży dzień" i że zrezygnowała z głównej roli, aby być „panią dziecinnego pokoju¹*. Zaprzeczyła plotce, że Chaplin przeniósł się z powrotem do dawnego mieszkania w Los Angeles Athletic Club.

5 maja 1925 roku Lita urodziła syna. Troska Chaplina o Litę w końcowym okresie ciąży i duma z ojcostwa przyczyniły się do chwilowej poprawy

_nych stosunków. Chaplin przestał się nawet sprzeciwiać nazwaniu ^ nićio Charles; dotychczas twierdził, że gdy syn dostaje imię sławić- im'^en :_eSt to dla niego ciężki krzyż do dźwigania. Przyjście na świat if ₀ Stanowiono utrzymać przez jakiś czas w tajemnicy, aby nie dawać _ccW,hollywoodzkim plotkom: od ślubu w Meksyku nie minęło jeszcze

■

j§*

Qn»'

_oir:_c^_cy. Lita wraz z niemowlęciem i matką skryła się więc w górach

ardiiu MMHH    I_    ,

^ _nagrodzeniem - sfałszował metrykę dziecka. Następnie panie wraz

SIV^V/ —    t    i    *

\ gem Sfl?

_ardino w domu lekarza, który przyjmował poród i - za odpowie-

jjiiffl^>v charlesem przeprowadziły się na Manhattan Beach do domu, który yCdia nich Alf Reeves; jego żona Amy opiekowała się Litą, gdy I gjj§|

• acc, ^w tym efektywnych dni zdjęciowych było 170; nakręcono w tym 231 505 stóp czyli 70 209 m filmu. Z tej masy naświetlonej taśmy 0^aSli:_n zmontował utwór długości 8555 stóp (2609 m), najdłuższą ze swych

^,t,J gała po porodzie. Ustalono, że oficjalną datą urodzin dziecka będzie i^^rwca - dwa dni po premierze Gorączki złota w Los Angeles. jB ^jczas gdy Lita denerwowała się, że Chaplin nie ma czasu na odwie-: _svna, on pracował w montażowni. Kręcenie filmu trwało rok i trzy

pasowych komedii. Gorączka złota odznacza się bezbłędną płynnością

CPP^lin

jgchnicznych. Kiedy po siedemnastu latach Chaplin udźwiękowił film, _uSUnięciem napisów zrobił tylko jedną znaczącą (i niewytłumaczalną)

^Iracji. ⁿ*^{c w} harmonii scen i obrazów nie zdradza przerw, irytacji, trudno-¹ ‘m

iiiL___

■ :_anę w zakończeniu. W wersji oryginalnej film kończył się długim i czułym piskiem Charliego i Georgii. W nowej wersji po prostu idą w dal aż do ^ciemnienia obrazu.

premiera filmu Chaplina - pisał „Los Angeles Evening Herald” naza-"po galowym pokazie Gorączki złota 26 czerwca 1925 - jest zawsze lybitnym wydarzeniem. Inne gwiazdy i filmy przyciągają tłumy, ale znaczenie, jakie przykłada się do pierwszych pokazów filmów noszących znak tego artysty, sprawia, że jego premiera jest trochę ważniejsza, a przynajmniej tak można było sądzić z gorliwości okazanej zarówno przez filmowych profesjonalistów, jak przez publiczność. Na sali nie było ani jednego wolnego miejsca. A gdy ktoś z kartą wstępu wolał zostać w domu, mógł ją sprzedać za fantastyczną sumę...”

Dziedziniec przed Egipskim Teatrem Graumana był „prawdziwą bajkową krainą z barw i świateł. Najlepsi dekoratorzy ze świata iluzji pracowali nad tym przez cały tydzień.” Wewnątrz stentorowy głos anonsował wchodzące gwiazdy, które oklaskiwano zgodnie z jej lub jego stopniem popularności. „Sala huczała od oklasków, gdy ulubieńcy sunęli przez nią w ślad za usłużnymi bileterami.” To anonsowanie gości było czymś nowym, tak jak poncz podawany w czasie przerwy. Film poprzedzono prologiem „niezrównanej piękności... Grauman przeszedł sam siebie i premiery Gorączki złota nic zapewne nie zdoła prześcignąć. Jeżeli to się stanie, dokona tego tylko podobny do niego geniusz.” Kurtyna podniosła się odsłaniając panoramę skutej mrozem północy ze stadem fok, które wspinały się na postrzępioną górę lodu. Do fok szybko dołączyła grupa eskimoskich tancerek. Po nich nastąpiła

„sena artystycznych tańców w wykonaniu urodziwych młodych kobiet ubra-