IMG 1404014437

tronie osi poziomej. Najpierw więc rysujemy wektor zielony, a potem riiów do jego końca dodajemy nasz „zestaw" f' + i£". Jednak w związku z tym, że para £' + i£" atomu anomalnego ma niezmienny układ, uzyskany wektor F(hkl) nie jest już odbiciem lustrzanym wektora F(hkl).

naszym rysunku 4.1 leży pod innym kątem i jest zdecydowanie dłuższy! Widać to wyraźnie, gdy dla porównania obu czynników struktury konstrukcję F(hkl) przerzucimy do górnej ćwiartki wykresu. Wszystkie wektory pokryją się, z wyjątkiem F(hkl)i F(hkl), które są różne, oraz czerwonych wektorów f¹', które mają przeciwne zwroty.

Metoda MAD i SAD ^E^i^z^żastosowainie rozpraszania anomalnego zostało opracowane p^ez^^^ą_?Hendri<^sM^i i^^ nazwę metody MAD (ang. Multiwaoe-

dMMmei i dyfrakdi anomalnej. Polega rozpraszającego anomalnie selenometioniną) oraz zareje-vpoprzez dostrojenie długości fali promieniowania synchrotronowego do warunków rezonansu.

.zaawansowane techniki dwóch dostrajalnego promieniowania rentgenowskiego generowanego w synchrotronaehy oraz biologii, inżynierii' genet^^^OmożliWia produkcję białek których reszly metioira||v^ (Męl) ząstajją zastąpione

_r f)

Przepis laboratoryjny w rpeLtódMfe MAD Jest więc następujący:

systerrvekspfesji1)iałka w kontójpfflh Escheńchift coli. desysg i    formie s@-

lenometionylowej.

Hfj]    synchrotronowego do

rezonansu z atomami selenu.

W&M Nal^^^idestrować    progu absorpcji, maksi-

iim absort^MPraz zwykle    trz&fei^długości fali (stąd

mMwmew^Mractioń). DaJsze kroki toj^ ^^Jbliczenia. Mając dane dyfrakeyjBfca trzech długości faji, ||gżna algebra^^^ftyznaczyć różne WjmBm rozpraszania, a wytosek^fenc[i wyliczyć fazy ,,białkowych" czynników struktury, tj. rozwiązać strukturę.

Zwróćjm uwagę, że wszystkie eksperymenty w metodzie MAD wykonywane są dja jednego kryształu.fcnieczność zastosowania różnych pró-

59