RoiJzmł V, Umtefftnołćpumm* ttkstt*
t^frmcyjv^
i rozumienia świata przez dziecko, Boku* (199iJ||^| do koncepcji tekstu Hallidaya i Hasan i 1976) p? . Ti narracyjny to semantyczna icdoosrka języka w użyciu. OzftaAj rckst znajduj? swój wyraz, realizuje nę W -• jy?l
nych /damach które umożliwiam przckai - rmacji w fyg||gB lecznej Tworzenie ■ ■ narracyjnego dokonuje się ^fMHj kursu, który stanowi pragmatyczny jednostkę języfafc
Przypomnijmy, ae tekst jett deiruowaoy ;ako taócwcfc 0 odniesienia,, czyli to,, o czyni cię m><wi tub ptasc. to stan rzec zywiitofc i w określonym ctaaif, opisywany prą** ra ze względu na wyróżniony przez mego podmie* tytuaej*. rębnia się sytuacje odniesienia bezpośfeehyo dostępu* pe&epęjtj na obrazku) t ryikn pośrednio dostępne, rfpreaenrowaiar #■ dziecka W tym drugim typie iftuaeji drwęcko »|i waluil|l perce pcyjnytb i moce " 1Łorzyfta^ pmtmpi wUamjx» i indywidualnej wiedzy o świeci#
W strukturze tekstów narrac yfuyck kouatruowanyck |MI wyróżniono dwa wymiary lin* narracji i pt.de flflflttfk narracji narrator ukazuje uporaądkowany w aua kśnn tuacp odniesienia Natomiast pult narracji papwna Mf titdjtU r t slema st anu rauyiaaaia w czasie dodatkowe (dwie lub więcej) lytwsi jr i*fcur*«raM jkwarrasl — ww^ możliwość adzwwnaedkwua trgu, ca w dunym unnr odbycia, 1 w prscstrsctu kontfulewaMj praca Mctacwna Ta ptMNMMfc iRMCa M bezpośrednio dostępna lub tylko wyobrażona Fuirairra|ilSlfiif)i czyw istoto (doicwrMi w rutii, ujmowany praca aarraanrs a pctspaa tywy różnych podmiotów obeuiy* h w pnairn—11 MŚaffu nawa* yjnrgs Natomiast prjza* swiadoraafcu ektfOMp l^aiw aod/ajr stano* wewnętrznych główny eh buh*irtów n*n- Moana j* nawiązując do koncepcji Szuanaaa U961) * K^eUr^TuesJut} (1999 na 4 kategorie
1) liczba stanów poznawczych (aynima typu; wted**rć» g)| icv, uważać, że, dziwu. się,, zastanawiać skflę
2) łśodaa stanów cmocjooakjycfc|gpyTaaema typu tMaspćai* saę, smucić ssę, adeaerwuwac się),
9) fctzba stanów wukjonałaprli (wyminn całur, jdkJHH pragnąc, postanowić, woleć),