44695 ScannedImage 4

Od najbliższych sług i ulubionych kobiet oczekiwano towarzyszenia zmarłemu w jego podróży pośmiertnej - upijano ich podczas publicznej uczty i duszono, aby mogli połączyć się ze swym panem. Nowy władca budował dla siebie nowy pałac.

Imperium Inków obejmowało obszary rozciągające się na przestrzeni ok. 3500 km z północy na południe i ponad 800 km ze wschodu na zachód. Zamieszkiwało go około 16 min. Indian należących do ponad 100 różnych grup etnicznych. Dzieliło się na 4 dzielnice (ich granice zbiegały się w Cuzco) nazwane od objętych nimi prowincji. Podział ten -wprowadzony przez Pachacuti inka Yupanąui, został zachowany po dalszych podbojach i rozszerzeniu granic państwa. Każda z dzielnic dzieliła się na wiele prowincji, które miały swoje stolice, będące centrami religijnymi oraz siedzibami aparatu administracyjnego. Na czele dzielnic stali gubernatorzy mianowani głównie przez władcę Spośród jego synów i krewnych. Prowincje dzieliły się zazwyczaj na dwie części: górną ( hanan-saya) i dolną (humin-saya). Przedstawiciele ludności górnej mieli pierwszeństwo w uroczystościach publicznych oraz w sprawach religijnych i wojskowych. Najmniejszą jednostką administracyjną były ayllu (3), różniące się, co do liczby członków oraz wielkości zajmowanego obszaru.

W celu zespolenia imperium we wszystkich dzielnicach wprowadzono język keczua jako urzędowy, a także kult Słońca. Przy podboju nowych terenów łub w przypadku buntu którejś z prowincji stosowano na wielką skalę przesiedlenia całych grup etnicznych na nowe obszary, bez możliwości powrotu na dawne terytorium. Władca opierał swe rządy na warstwie szlacheckiej, dzielącej się na dwie grupy: Inków (obejmujących wszystkich członków rodzin poszczególnych władców, czyli Inków z krwi oraz Inków z przywileju, mianowanych spośród najważniejszych szczepów imperium) i kuraków — wszystkich urzędników imperium oraz niezależnych wodzów, pokonanych przez Inków, Oprócz stosunkowo niezbyt licznej szlachty, w państwie Inków istniała liczna warstwa ludu, dzieląca się według wieku na 12 grup, z których każda nosiła nazwę jednego z 12 miesięcy lunamych i wykonywała wszystkie obowiązki przypisane temu miesiącowi. Osoby po ukończeniu Ó0 roku życia były zwolnione z obowiązku produkcyjnego.

Odrębną grupę ludmości tworzyli kapłani żyjący w świątyniach i stanowiący zhierarchizowaną społeczność z najwyższym kapłanem na czele ( będącym równocześnie najwyższym urzędnikiem), spokrewnionym z władcą Inków¹. Istniała także społeczność

4

1

Kapłani Słońca otoczeni byli większą czcią niż kapłani innych bogów, silniejszy był też wpływ, jaki wywierali w imperium.