66989 Werbalna9

Caęść f. Podtttwy komunikacji

i

Muro jako neumilne uiiojMc /p spokojnym widokirm / okna, okrąg* *u»ł t młpjsea do siedzenia zmmej^ajiice róynicp wlud/y. to próbują w im spusłSb    ŚTtxłowisko mchęcająit!* do wsprtlprapy. Niemniej nicfctiW

niaidWłvin miejsca są po/a iw'/i| kontrolą. Politycy cłęsio mus?;) wspó^iwodnkfii t pU /.i> yrni nirinowlakaini i krzykaczami. Wiele pokojowych denionurzi jamienilo się w ro?nnhv. kiedy npul w ciągu dnia i bliskość tłumu zachfnk iir/cuniluiH do jMikannia swącgo gniewu Wyrii/enie gniewu prze/ pojedynnr osoby wpływa na podniesienie poziomu emocji u innycłi i często Jest przyczyni wybuchu mmitstek

Osnimim aspektem kontekstu jesr funkcja. Funkcja komunikacji dotjtą tcgi>. c»* przez rachowanie komunikacyjne próbuje się osiągnąć albo rzcoywkir usrąga Wiele kontekstów jest rozumianych z perspektywy realizowanych funkcji Pogrzeb jest funkcjonalnie odmienny ud inauguracji. Spotkanie poświęcone negocjacjom pracowniczym ma inną funkcję niż zebranie poświęcone tworzeniu zespołu pracowników. Funkcja komunikacji na randce Jest różna od tej w sytuacji wykładu. Konteksty w każdej r tycia sytuacji są odmienne, niezależne od kultury, czasu, związku i miejsca, w którym zachodzą. Różnią się, ponieważ osobr komunikujące się w każdym kontekście próbują osiągnąć coś innego. Jak zauważylri wcześniej, odmienne funkcje często implikują odmienne cele. a cele pomagają w /drliniowaniu funkcji konie kam i w ten sposób wpływają na rodzaje zuchów-.iri uwaźanyi h za stosowne i skuteczne.

W części rozpoczynającej ten rozdział, kompetencje Cambrii miały sprosuć każdemu z kontekstów. Wobec zróżnicowania kulturowego czuła się obco. Spieszyb lżę • dUiicg°. gdy przybyła na miejsce, była zdenerwowana. Nte znała nikogo Ky«uii/a|4co dołirzf. bv nawiązać satysfakcjonującą rozmowę. Sytuacja hb bardziej formalna niż przewidywała i nie zdawała sobie sprawy, że jedną / tunkci tebranu będzie pr/rcht^wicnic się całej grupie, inaczej mówiąc, gdyby była w Mank pr/ć<n.ili?ou;»f » przewidzieć rodzaje kontekstów, to mogłaby się komuników* I bardziej kompetentnie.

Posiomy lumtskttu

I jęcie kontekstu w kategoriach poziomów jest definiowane przez Bcałą I fjHtiirrriowaiiycli osób Trzy poziomy kontekstu, czyli interpersonalny, grupowi I i pubłir/iiy. różnią się w zalcźnoici od tego. czy jakaś osoba komunikuje się hu I iui miii, Mina z kilkoma, ety leź urna z wieloma osoba mi. Jeżeli rozmawiasz z jafcą> I morzącą muhą lub kolegą, co komunikujesz się w kontekście interpersonalnym I Jr/rli pmrujo/ muł prrJekiem ż pięcioma lub sześcioma innymi studentami albo I (id/icU»/ in«u uU|i kolegom w pracy, to jesteś w kontekście małej grupy. Jdei I «• % gl*aza*z i*uta na weselu albo przemawLanz na zebrrmiu akcjonariuszy, nr I mSKlujru się w koniekk ie przemawiania ptiblioznego.

prz/Mxnv nie są jednak całkowicie odrębne- Wydarzenie komunikacyjne I może pasować d*> więcej ni/ jednego poziomu knnieksiu Czy rozmowa rodtimM I

zachodzi w kontekście mterpcr*on»Inym czy malej grupy? Czy cotygodniowa prezentacja kierownika działu dla średniego per*onc*lu JeM kontekstem grupowarn czy publicznym? Odpowiedź w każdym przypadku brzmi, ie w .obu”. CIiot.ia/. poziomy kontekstu często naktubin się na siebie, to jednak sugerują, >e lu /ba osób występująca w danym kontekście nic jest obojętna dla komunikacji. Im więtc] osób. tym większa potencjalna liczba znaczeń przypisywanych wiadomości. Zwiększa się takie liczba cech „widowni", które należy brać pod uwagę. Nie potrzebujesz podium ani mikrofonu, gdy znajdujesz się w kontekście malej grupy i nie liczysz etosów na temat proponowanych decyzji w sytuacji interpersonalnej, lnnynń słowy, poziom kontekstu wpływa na twoje wybory komunikacyjne i w ten sposób na twoją kompetencję komunikacyjną.

W książce tej koncentrujemy sic na najpowszechniejszych poziomach kontekstu (Power*. 1995). Przedstawiamy kontekst interpersonalny jako nieformalne interakcje między ludźmi, którzy są w społecznych i/lub osobistych związkach. Związki spolec/lic są najczęściej definiowane na podstawie nieformalnych ról spoler/nn-emocjonalnych (np. rodzina, przyjaciele, kochankowie itd.), ale także inne sytuacje komunikacyjne, jak rozmowa ze sprzedawcą o jakimś produkcie lub uslud/c czy /.innym studentem o zaliczeniu, mogą być uważane za interpersonalne. mimo iż są bardziej formalne i zadaniowe.

Spotkania interpersonalne i grupowe różnicuje złożoność związków. Kiedy mamy do czynienia z jedną lub r dwiema osobami, to zachodzi dużo raniej potencjalnych wymian komunikacyjnych i wiadomości są kierowane raczej do jednej osoby niż do grupy. Kontekst grupowy dotyczy większej liczby ludzi, zazwyczaj od trzech do dwunastu, i przeważnie występuje w bardziej formalnym, zorientowanym na zadanie środowisku. Chociaż wiadomości mogą być czasami skierowane do określonych osób w grupie, oczywiste jest, że uda grupa stanowi stosowną grupę odbiorców i że inni jej członkowie mogą zareagować na wiadomość. Grupa zazwyczaj spotyka się. by w toku interakcji osiągnąć jakiś wcześniej określony ceL

Kontekst przemawiania publicznego dotyczy zwykle pojedynczej osoby lub malej grupy ludzi, których zadaniem jest mówienie do dużej liczby osób. W przeciwieństwie do kontekstu grupowego, zakłada się tu. że słuchacze odegrają rolę osób mówiących małp lub w ogóle się nieudzywających. Nic oznacza to jednak, że słuchacze się nie komunikują. Nawet jeśli nic zwracają się oni bezpośrednio do mówcy lub pozostałych słuchaczy z jakąś określoną wiadomością, to mogą zadawać pytania i podawać informacje zwrotne po zakończeniu przemówienia.

l.lidzic komunikują się w tych trzech kontekstach przez całe swoje życie. Prawie każdy komunikuje się codziennie w relacjach interpersonalnych- Powodzenie systemów edukacji, instytucji obywatelskich i religijnych, organizacji prywatnych i publicznych, klubów sportowych, fanklubów, wydarzeń społecznych (np. koncertów, < zatów internetowych itd.) w dużym stopniu polega nu interakcjach grupowych 1 w końcu, wielu ludzi zajmujących się biznesem, polityką, a nawet wydarzeniami społecznymi, przemawia publicznie / zadziwiającą częstotliwością.