21 (814)

gdzie: t — czas, m — masa,

A$ — przyrost temperatury względem temperatury otoczenia 5_0t, A&=3 — 5_0t, a — współczynnik oddawania ciepła przez powierzchnię,

S — pole powierzchni chłodzącej, c — ciepło właściwe.

Wyrażenie po lewej stronie równania oznacza energię cieplną strat w maszynie w czasie dt, pierwszy składnik po prawej stronie — energię cieplną idącą na podwyższenie temperatury maszyny, a drugi składnik — energię cieplną oddaną do otoczenia.

Po rozwiązaniu równania różniczkowego bilansu cieplnego maszyny otrzymuje się równanie nagrzewania maszyny:

%

AS=AS„(1 —e~^(,/r))+AS₀e“^(,/r),    (4.2)

w którym AS_u — ustalony przyrost temperatury równy

(4.3)

A

gdzie:

T — cieplna stała czasowa nagrzewania

(4.4)

j

przy czym A3₀ = S₀ — S_ot — początkowy [przyrost temperatury maszyny. Proces stygnięcia maszyny następuje, gdy AP=0

A9=A$₀Q-^(t,To\

gdzie: T₀ — cieplna stała czasowa stygnięcia maszyny.

Podczas eksploatacji w maszynach z własnym przewietrzaniem zmienia się współczynnik oddawania ciepła a w związku ze zmianą prędkości kątowej, współczynnik ten maleje wraz ze zmniejszaniem się prędkości.

4.1.2. KLASYFIKACJA MATERIAŁÓW ELEKTROIZOLACYJNYCH

Wszystkie materiały elektroizolacyjne zostały podzielone przez normy na klasy w zależności od stopnia ich ciepłoodporności oraz na grupy w zależności od ich stanu fizycznego.

Ciepłoodporność jest to zdolność materiału określona najwyższą trwale dopuszczalną temperaturą pracy, przy której zmiany własności użytkowych materiału zapewniają ekonomiczny czas pracy.

Podział materiałów i symbole ich oznaczeń podaje norma PN/E-02050 „Materiały elektroizolacyjne — klasyfikacja”.

Poszczególne klasy materiałów elektroizolacyjnych oznaczone są literami, natomiast grupy oznaczone są cyframi.

Zgodnie z normą rozróżniamy następujące klasy materiałów elektroizolacyjnych o różnych dopuszczalnych temperaturach pracy stosowane w maszynach elektrycznych (tabl. 4.1):

56