220

cych lot (wyskoki do przysiadów, siadów czy leżeń). W metodyce nauczania zaleca się wykonywanie skoków przez przyrząd o mniejszej długości, np. przez skrzynię ustawioną skośnie. Odskocznię początkowo ustawia się bliżej miejsca dochwytu (końca przyrządu) i stopniowo przesuwa się do tyłu, aż do miejsca ustawienia przed przyrządem na wprost. Skaczący od samego początku uczy się poprawnego dochwytu za dalszą część skrzyni (konia), a ma ułatwione zadanie przez skrócenie długości lotu i przez to, że dokładnie widzi miejsce dochwytu.

W postępowaniu metodycznym można iść inną drogą, np. stosować skoki przez dwa kozły (lub skrzynię wszerz i kozioł), które stopniowo oddala się od siebie, zwiększając przez to długość lotu. Kozioł dalszy może być nieco wyższy, wówczas skaczący dokładniej widzi miejsce dochwytu.

Błędem zasadniczym w skokach kucznych i rozkrocznych przez skrzynię (kozioł) wzdłuż jest zbyt bliskie i zarazem zbyt wczesne oparcie rąk o przyrząd, jak również ułożenie rąk nie w jednej linii (marsz dłońmi po przyrządzie).

Skok zawrotny

Skoki zawrotne można wykonywać z rozbiegu na wprost przez skrzynię (konia) wszerz, przez stanie na rękach i z rozbiegu skośnego. Przedstawiono tu technikę i metodykę skoku zawrotnego z rozbiegu skośnego, ponieważ ten skok jest powszechnie wykonywany na lekcjach gimnastyki. Skok zawrotny jest ćwiczeniem pomocnym w nauczaniu skoków z zamachem (rys. 335).

Technika wykonania

Z rozbiegu skośnego pod kątem około 45° do przyrządu następuje odbicie obunóż z wymachem rąk w przód i dochwytem za dalszą część skrzyni z jednoczesnym uniesieniem prostych nóg w górę (ponad poziom barków) z zachowaniem nieznacznego wygięcia tułowia. Lądowanie następuje bokiem do przyrządu po odbiciu z rąk, przy czym ręka zewnętrzna pierwsza odrywa się od powierzchni przyrządu.