225 (48)

225

jednej osi poprzecznej (iys. 6.34). Wówczas po wyznaczeniu osi podłużnej W^Wb ze stanowisk A i B przenosimy jąna strop, zaznaczając na jego krawędzi wskaźniki, średnie dwóch położeń lunety.

?

Rys. 6.34. Tyczenie w trudnych warunkach terenowych

Po przeniesieniu osi poprzecznej ze stanowiska C (rys. 6.34) oznaczymy na stropie przebieg osi poprzecznej ściany skrajnej oraz wyznaczymy punkt przecięcia się przeniesionych osi, a następnie, odmierzając wzdłuż osi podłużnej rozstaw skrajnych osi poprzecznych, określimy punkt Qj. Baza P;Qj na i-tym stropie pozwoli już na wyznaczenie wszystkich osi niezbędnych do dalszego montażu, przy stosowaniu pomiarów liniowych. Ze stanowiska C wtyczamy na stropie w płaszczyznę celowania teodolit, a po wycelowaniu z tego stanowiska do punktu C wyznaczamy przebieg osi na stropie, w dwóch położeniach lunety. Kontrolą poprawnego wytyczenia bazy PjQj na stropie może być pomiar kątów w wyznaczonych punktach lub celowanie do wybranych i pomierzonych na poziomie zerowym z punktów PoQo punktów orientacyjnych położonych poza obiektem, widocznych z każdego poziomu wznoszonego obiektu.

Dokładność tyczenia wskaźników konstrukcyjnych z osnowy zewnętrznej metodą stałej prostej i metodą rzutowania zależy od dokładności wykonania czynności pomiarowych związanych z tyczeniem, a mianowicie:

» centrowania teodolitu nad punktem bazy tyczenia przy użyciu pionu; na błąd centrowania ma wpływ dokładność pionu i jednoznaczne oznaczenie punktu stanowiska,

u centrowania sygnału, które będzie charakteryzowało się takim samym błędem średnim jak centrowanie teodolitu i będzie się wahało w granicach ±0,4 mm,

■ pionowego ustawienia osi obrotu teodolitu według wskazań libeli rurkowej o przewadze 20-30"/2 mm,

m celowania do tarczy sygnałowej lub wskaźnika, zorientowania osi celowej względem modularnego układu konstrukcyjnego budynku,