23 (334)

CESIA

Niech już ja będę koza, dobrze, mamusiu?

P. CHOMIŃSKA

O! Z ciebie także będzie taka emancypantka, co się Boga nie boi?

CESIA

U-m. Emancypantka, cóż znowu.

P. CHOMIŃSKA odsuwa Cesię

Idźże raz sobie — no.

CESIA

Dobrze, mamusiu?

P. CHOMIŃSKA

Dobrze, dobrze.

CESJA

Aha. Mama tylko tak mówi: „dobrze, dobrze”.

Wychodzi.

P. Chomińska. Jerzy i Cesia

CESIA w drzwiach

Proszę pana, panie Jerzy.

JERZY

Proszę panią, panno Cecylio.

CESIA

Ale proszę pana, panie Jerzy.

JERZY

Najuprzejmiej pani dziękuję, panno Cecylio.

Cesia wyszła. Do p- Cho mińskiej

Wzorek jest, służę pani.

Podaje papier

P. CHOMIŃSKA

Dziękuję bardzo. Proszę, niech pan siądzie.

JERZY

kłania się, jest zażenowany

Całuję rączki pani radczyni. Przepraszam. Zasadniczo... w ogóle... nie ma sensu, ale jestem zmuszony interweniować w tej kwestii.

P. CHOMIŃSKA

Proszę bardzo. Ib ułatwi... Czy Jula panu co wspominała?

JERZY

Owszem, ale nie. Ja z własnej inicjatywy. Jestem zmuszony interweniować.

Wybuch

Bo ja na to nie mogę patrzeć, jak pani pannę Julię maltretuje!!

Pauza

P. CHOMIŃSKA

Widzi kochany pan, to jest tak: pan jest młody, a Julia jest zaręczona.

Jerzy aż podskoczył

Ja pojmuję, że pan kochany tylko wskutek zapalczywo^ ści swojej — na Julę, jakby to powiedzieć, żeby pana nie urazić...

JERZY

To będzie trudno! A — teraz to już bardzo, bardzo panią proszę! W ogóle zrozumiałem. Wobec tego nie pozostaje mi nic innego, jak tylko z najwyższym oburzeniem...

P. CHOMIŃSKA zirytowana

Panie Jerzy, panie Jerzy!

47