247

Kompozyty tworzywowe nie przejawiają naturalnej granicy zmęczenia : wyznacza się ją umownie, na bazie 10' cykli zmian obciążeń. Okazuje się, że r.iezależnie od rodzaju obciążenia zmiennego (rozciąganie, ściskanie, zginanie ::d.), wytrzymałość zmęczeniowa wynosi ok. 30% współczynnika wytrzymałości. przy czym te same w przybliżeniu względne wartości współczynników rtrzymuje się dla różnych gatunków żywic osnowy. Wyższa, niż w przypadku stopów lekkich na bazie Al, wytrzymałość zmęczeniowa kompozytów tłumaczy się przyhamowaniem propagacji pęknięć zmęczeniowych przez włókna usytuowane prostopadle do poszerzającej się szczeliny.

Wpływ działania ciepła dotyczy w głównej mierze żywic osnowy. W miarę rbniżania temperatury stają się one bardziej sprężyste i wytrzymałe - wzrasta ednak ich kruchość. Maleje również zdolność tłumienia drgań mechanicz-z;-eh. Podwyższona temperatura powoduje pogarszanie cech wytrzymałościo-.vych i sprężystych. Zróżnicowanie przebiegu krzywych wytrzymałości na rozciąganie, ściskanie i zginanie wynika z roli, jaką w przenoszeniu tych rodzajów naprężeń spełnia osnowa. Poza tym podwyższona temperatura sprzy-a intensyfikacji procesów, zachodzących przy jednoczesnym działaniu innych czynników starzeniowych (rys. 3.39).

Starzeniowe oddziaływanie wody koncentruje się głównie na włóknach szklanych, powodując z czasem wypłukiwanie substancji alkalicznych i spadek wytrzymałości tworzywa nawet do 50% wartości wyjściowej. Istotne zatem znaczenie ma alkaliczność szkła i jakość apretury. Żywice osnowy, same będąc odporne na wodę, wchłaniają pewną ilość wilgoci z powietrza a- trakcie utwardzania — stąd wymaganie utrzymywania wilgotności względnej romieszczeń produkcyjnych na odpowiednio niskim poziomie.

247