25 (392)

Rys. 2-17. Kłady przekrojów: a) miejscowy, b) przesunięty

O)

b)

/

2.6.6. OZNACZANIE SZCZEGÓŁÓW I DETALI

W razie konieczności powiększenia rysunku obrazującego szczegół przedmiotu (w celu odpowiedniego odwzorowania wszystkich jego elementów) rysuje się dany fragment przedmiotu w zwiększonej podziałce (rys. 2-18). Zgodnie z normą [23] szczegół przedmiotu należy ograniczyć na rysunku podstawowym okręgiem (linią cienką) i oznaczyć na linii odniesienia wielką literą. Takie samo oznaczenie literowe podaje się nad odpowiednim powiększeniem szczegółu przedmiotu z podaniem podziałki powiększenia. Wszystkie elementy projektu, które nie zostały jednoznacznie przedstawione na rzutach, przekrojach i widokach, należy uzupełnić rysunkami detali, np. gzymsu, sposobu zabezpieczenia tarasu itp. Odpowiednią czytelność rysunków detali najczęściej zapewniają podziałki 1:20, 1:10,1:5 i 1:2.

Rys. 2-18. Przykład oznaczenia rysunku szczegółu

2.6.7. OZNACZANIE PÓL PRZEKROJÓW

Oznaczanie graficzne ogólne bez uwzględnienia rodzaju materiału realizuje się poprzez kreskowanie [26] (rys. 2-19 i 2-20a). Na przekrojach o dużym polu powierzchni dopuszcza się fragmentaryczne nanoszenie oznaczeń graficznych tylko w pobliżu linii przedstawiającej zarys lub krawędź przedmiotu. Jeżeli na rysunku budowlanym nie ma wątpliwości, że dany rzut jest przekrojem, to zwyczajowo zamiast kreskowania pole przekroju obwodzi się linią grubą (rys. 2-20b). Norma [26] dopuszcza podcieniowanie pola przekroju, co jest często stosowane w rysunkach konstrukcji żelbetowych (rys. 2-20c). W przypadku wąskich przekrojów (o szerokości na rysunku mniejszej niż 2 mm) przekroje można zaczerniać (rys. 2-20d).

25