26

łka¹)

y oznaczania lanie się, na :ą ilościową osowana np.

towego, a następnie w wytrąconym osadzie oznaczyć azot metodą Kjeldahla lub jedna z jej modyfikacji.

Metoda Kjeldahla polega na przeprowadzeniu azotu organicznego w azot nieorganiczna Do tego celu wykorzystuje się osad białka, który poddaje się mineralizacji za pomocą stężonego kwasu siarkowego, wykazującego właściwości utleniające, z dodatkiem katalizatorów. np. siarczanu miedziowego, oraz substancji podwyższających temperaturę wrzenia, np. siarczanu potasowego. Powstały jon amonowy w czasie alkalizacji przekształca się w amoniak, który’ może być oznaczany miareczkowo lub kolorymetrycznie.

Uc    i,

stez. HoSO-

N-białkowy

(NH^SCU

NaOH

echach jego yptofanu) w

się fakt, że tych białek >w zasado-cznik pro-■a ok. 16% ca roślinne mik od 5,5

owe, takie

,0 CZ.ęS>\0 W

i oblicza się

stępujący w ków niebiał-trichlorooc-

Klasyczna metoda Kjeldahla oznaczania azotu składa się z trzech etapów:

a)    mineralizaqi związku organicznego,

b)    destylacji amoniaku.

c)    oznaczama amoniaku metoda alkaccmetryczną.

pestyiagę amoniakujpTOwadzi się najczęściej z parą wodną w aparacie Pamasa-Wagnera stosując, mianowany kwas solny, którego nadmiar następuje odmiareczkowuje się mianowanym wodorotlenkiem sodowym.

Modyfikacje metody Kjeldahla sprowadzają się głównie do różnic w oznaczaniu amoniaku powstałego W czasie mineralizacji. ^liędz_y innymi jon amnj[nwy^ rnn7na 02maczać meiodg^j}QjdhrominowQ lub^koiorymetryczną. Pierwsza modyfikacja polega na eliminaq'i destylacji i bezpośrednim^-utlenieniu NH₃ do wolnego azotu znaną ilością jonu podbromino-wego (BrO ) i odmiareczkowaniu jodu wydzielonego przez nadmiar podbrominu za pomocą tiosiarczanu sodowego. Natomiast druga modyfikacja polega na oznaczaniu kolorymetrycznym jonów NHT przy użyciu odczynnika Nesslera, który z amoniakiem tworzy barwny pomarańczowy kompleks (por. ćwicz. 15). Dużą zaletą często stosowanej do dzisiaj metody Kjeldahla jest znaczna jej czułość. Można bowiem tą metodą oznaczyć już ok. 1 |ig azotu w próbie. Natomiast wadami metody są złożoność procedury oraz jej czasochłonność.

letody fotometryczne oznaczania białka

W metodach fotometrycznych wykorzystuje się zjawisko pochłaniania promieniowania elektromagnetycznego przez różne substancje. Pomiar absorpcji światła przy określonej

częstotliwości drgań (długości fali') może by6 miata.    V

T>o oznaczeń wykorzystuje. się widmo określ otvyc.li związków Yub \>arwny eh produktów

powstałych w wyniku reakcji chemicznych, które można mierzyć metodami spektrofótome-trycznymi i kolorymetrycznymi. Zdolność pochłaniania promieniowania elektromagnetycznego określonej częstotliwości przez daną substancję zależy od jej struktury, a zwłaszcza od występowania i rozmieszczenia wiązań nienasyconych (głównie podwójnych). Na przykład, wiązania podwójne sprzężone absorbują światło w granicach 190-300 nm, a więc w zakresie nadfioletu, przy czym pierścień pirymidynowy wykazuje maksimum przy 255 nm, układ purynowy przy 265 nm, a pierścień fenylowy’ przy 280 nm. Substancje barwne pochłaniają fale świetlne w zakresie widma widzialnego (380-780 nm) o barwie dopełniającej do

Abź Q

2S7

O YOrM&dĆ&UJG 0

Xj    O dr

/Z

P

JJ

ho,

Ctu.,

17

uh*

•JZ7

T