7.. J.imro/y. Hrian i )<t<’ Wjtsmwu IW1$
ISBN Sł-01-I44Jl-9. Cby VVN PWN 2005
Beton zwykły może bez uszczerbku pracować w temperaturze do 200°C. Przy wyższej temperaturze szkodliwie oddziałuje różnica odkształceń poszczególnych składników betonu oraz dehydratacja żelu cementowego, która rozpoczyna się mniej więcej przy 400t>C. Przy 600°C rozpoczyna się pękanie niektórych gruboziarnistych kruszyw, zwłaszcza zawierających silnie pęczniejący kwarc. Problem ilustruje rysunek 15.18.
15.18. Przykład wpływu wysokiej temperatury na: wskaźnik rozszerzalności liniowej, l - betonu z bazaltem, 2-betonu z wapieniem-wskaźnik zmiany wytrzymałości na ściskanie.
3—jak 1,4-jak 2
Odrębnym zagadnieniem jest oddziaływanie szoku termicznego, np. temperatury pożarowej lub bezpośrednio ognia. Beton zwykły znosi to oddziaływanie przez okres do 2 godzin. W tym czasie ulega lekkiemu uszkodzeniu zewnętrzna powierzchnia, ale bez istotniejszej utraty wytrzymałości. Sprzyja temu dobre przewodnictwo ciepła. Z betonu nie wydziela się żaden trujący gaz ani przez beton nie przenika płomień. W zasadzie niszczy go wtedy polewanie wodą. Gorsza sytuacja jest w żelbecie, gdyż rozgrzewające się łatwo pręty stalowe zbrojenia wydłużają się, co może prowadzić do destrukcji konstrukcji już przy 50CPC.
W celu przystosowania betonu do temperatury żarowej trzeba wykonywać specjalny beton (pkt 20.10). Przystosowanie natomiast do pracy w temperaturze do 400°C polega na doborze odpowiedniego kruszywa i cementu (pkt 15.5.5).
Zagadnienie to jest o tyle ważne, że do konstrukcji stosuje się w zdecydowanej większości beton w połączeniu z wkładkami stalowymi - rys. 15.19, gdzie ich wzajemna przyczepność jest jedną z decydujących cech żelbetu.
O przyczepności decydują te same czynniki co o przyczepności zaczynu do kruszywa. Przyjmuje się na ogół, że przyczepność do gładkich prętów stalowych umieszczonych w betonie wynosi około 1 do 3 MPa. Duża rozpiętość wynika stąd, że przyczepność jest
279