21

Śnieżyca wiosenna

Leucoium vernum

Rodzina: amarylkowate - Amarylidaceae

OPIS

Bylina osiągająca 30 cm wysokości, zimująca w postaci dużej (ponad 2 cm), kulistej, podziemnej cebuli. Na przedwiośniu, często jeszcze podczas zalegania śniegu, z cebuli wyrastają 2--3 liście, ciemnozielone, mające do 1 cm szerokości, zaokrąglone na wierzchołku. Równocześnie z liśćmi rozwija się łodyga, a na jej szczycie - dzwonkowaty, pachnący, lekko zwieszony kwiat. Każda z 6 działek okwiatu jest śnieżnobiała, z żółtawą plamką pod szczytem. Kwiat jest u nasady podparty pochwia-stym listkiem. Dzięki temu, że rozmnaża się nie tylko przez nasiona, ale także wegetatywnie przez potomne cebulki, w sprzyjających warunkach tworzy populacje składające się z tysięcy okazów.

KWITNIENIE

Marzec - kwiecień, czasami już w lutym. Kwiaty zapylane są głównie przez pszczoły.

■■■■■I siedliskoHBHUH

Lasy łęgowe, zwłaszcza olszyny, poza tym buczyny i wilgotne łąki kośne, w miejscach otwartych lub w półcieniu, na glebach żyznych, najlepiej o odczynie obojętnym.

WYSTĘPOWANIE

Rośnie na niewielu stanowiskach w Sudetach, Bieszczadach, a także na Nizinie Śląskiej i w południowej części Wielkopolski. Gatunek rozprzestrzeniony w południowej i środkowej Europie; przez Polskę przebiega północna granica zasięgu.

ZAGROŻENIA

Siedliska niszczy regulacja rzek, a także zrywanie lub wykopywanie roślin w celu przenoszenia do ogrodów. Na polskiej „czerwonej liście” zaliczona do gatunków zagrożonych wyginięciem; w ostatnich dziesięcioleciach liczba stanowisk uległa zmniejszeniu.

■■■■■I ciekawostki^BHHHBBI

Łacińska nazwa leucoium pochodzi od greckiego to leucon ich (biały fiołek). Roślina silnie trująca z powodu zawartości alkaloidu leukoiny.