2 (573)

czynność. Jednocześnie w takiej sytuacji nasilają się najbardziej typowe za chowania jednostki. Jeśli ludzie uczą się nowego zadania (np. pisania na maszynie), efekt publiczności sprawi, że będą je wykonywać (pisać) szybciej, ni: gdyby byli sami; ponieważ jednak w takiej sytuacji typowe jest popełniania błędów, obecność innych zwiększy częstotliwość ich popełniania. Wyniki ty:: badań sugerują, że nowych czynności powinniśmy się uczyć sami (by zmnie szyć częstotliwość popełnianych błędów), ale doskonalić je w obecności innych

EFEKT

WSPÓŁUDZIAŁU

Ludzie nie tylko robią coś w obecności innych, ale także razem z inny Zasada efektu współudziału opisuje wpływ, jaki na nasze zachowanie wierają inni, wykonujący tę samą lub podobną czynność. Wczesne badan. Sherifa (1936) pokazały wpływ zaangażowania się innych w zadanie oce ruchu pojedynczego źródła światła. Indywidualne sądy ulegały dużym zj nom pod wpływem głośno wyrażanych opinii współuczestników eksperymen

Darley i Łatane (1968), badając zjawiska ściśle socjologiczne, obserwo reakcje, a raczej brak reakcji przechodniów na wypadki. Wykazali, że os nr poddane eksperymentom znacznie rzadziej podejmowały działania w po:e cjalnie niebezpiecznej sytuacji (zauważając, na przykład, dym wydobywaj; się z sąsiedniego pokoju), jeśli inni uczestnicy (podstawieni i przeszkoleni stenci badaczy) nie reagowali na zagrażające niebezpieczeństwo. Sytuac;: należała do takich, w których występuje rozproszenie odpowiedzialne Obecność współuczestników prowadziła do uznania zbiorowej odpowiedzi* ści za jakiekolwiek działanie; kiedy inni nie podejmowali działań, osoby b ne nie czuły się odpowiedzialne za bezczynność.

Krótko mówiąc, interakcja społeczna zachodząca zarówno w obecności nych, jak i przy ich udziale, ma ogromny wpływ na zachowanie.

UJĘCIA TEORETYCZNE

W badaniach nad interakcją społeczną bierze się pod uwagę zacho~ na poziomie mikro. Badania te koncentrują się na zwyczajnych ludzkich łaniach związanych z codziennym życiem. W badaniu interakcji społeczne, rzysta się z czterech głównych ujęć teoretycznych: interakcjonizmu symbc nego, ujęcia dramaturgicznego, etnometodologii i wymiany społecznej. U te, z wyjątkiem ujęcia dramaturgicznego, zostały omówione pokrótce na k rozdziału 1.

INTERAKCJONIZM SYMBOLICZNY:

DOSTOSOWANIE DZIAŁAŃ

Głównym założeniem tego podejścia jest to, że ludzie nie reagują fc średnio na otaczający ich świat. Przypisują raczej znaczenie aspektom środowiska, a następnie oddziałują na nie w świetle przypisanego zna Na przykład: ludzie nie reagują na krzesło jak na połączone w szczególny

98