27 (256)

inaczej odpowiedziałL o, gdyby/ Thrazjuż wszystko, już wszystko skończone

Ja wam się najzupełniej nie dziwię.

Rzekła bardzo cicho.

Jerzy głowę opuścił na piersi. On dobrze słyszał - Jula mówiła: ja wam się najzupełniej nie dziwię. A potem; wy mną pogardzacie! On nią pogardza! Jula!

Siada przy fortepianie; wsparł się o pulpit, a głowę na dłoni. Prawa ręka opadła na klawiaturę.

Nie, nie! Tb jest tak dziwnie dziwne. Tb wszystko.

Kilka cichych tonów wymyka się spod jego palców. Jest w nim tak, jakby coś nieznanego wychylało się ku niemu, smutkiem owionięte; jakby tony jakieś zbliżały się ciche.

Ona... Jula... ona powiedziała...

Julia głowę podnosi, patrzy. Tam, przy fortepianie usiadł. Teraz muzyka ku niej idzie... tam siedzi Jura. Jak on pięknie, jak cicho gra! Tb dobrze, że właśnie teraz gra... że tak cicho... tak pięknie...

Jerzy czuje:

Jula głowę podniosła i słucha. A przedtem mówiła... Nie, niel Napastwę. Jula pójdzie... na pastwę... na... na... Co to jest, ta melodia czarna... ach, Chopin... „Marsz żałobny”

Julia zwraca głowę, wstaje, idzie. Uśmiecha się; on gra ciszej, coraz ciszej.

Jerzego głowa chyli się na piersi; ramiona na pult, twarz kładzie na splecionych palcach.

Zapada zmierzch.

Ciemne dźwięki, jak czarna pajęcza sieć, zasnuły pokój... cały

cisza.

...napastwę... napastwę...

JERZY

czuje: Jula stanęła przy nim. Wstał Lubię tę pieśń.

Julia patrzy w ziemię. Potem cicho odchodzi ku oknu. Za nid

idą jego oczy — ona ręką oparła o ramę; stoi przy oknie.

Jerzy idzie ku niej, ku oknu

JULIA

A, Jura! Patrzcie, widzicie?

JERZY

Tak.

Jest przy niej

JULIA

z radością cichą

Ile razy to światło zobaczę tam, na tej wieży kościoła, za oknem, wysoko... wchodzi we mnie coś tak dziwnego! Tak mi wtedy jest jasno, tak jasno, och!

Ale to przesąd, ja wiem.

A przecież, a jednak! Tam niecodziennie się świeci! Zdaje mi się wtedy, że przyjdzie do mnie coś radosnego... coś takiego... coś takiego... Ja wierzę w to światło. Świeci, jasno świeci czerwonym płomieniem.

Głowę opiera o głowę Jerzego; tak stoją przy sobie. Chwila.

Jerzy i Julia krążą po pokoju

JERZY w drzwiach

Idę.

Dokąd idziecie?

Nie wiem. Przejść się. Zostańcie, Jura.

JULIA

JERZY

JULIA

JERZY

Jestem jakiś zmęczony. Sam nie wiem. Jest mi wściekle głupio.

JULIA

A... a wasz dramat?

55