313 [1024x768]

ELEKTROCHEMIA

Podstawową właściwością stałej dysocjacji, jako stałej równowagi chemicznej, jest jej niezależność do stężenia c. Tymczasem, stałe dysocjacji obliczane dla mocnych elektrolitów według równania (5.9) zależą od stężenia, co dowodzi, że w roztworach mocnych elektrolitów nie istnieją równowagi dysocjacyjne, jak zakładał Arrhenius.

Stała dysocjacji obliczona według równania Ostwalda okazała się stałą równowagi niezależną od stężenia jedynie w przypadku słabych elektrolitów, takich jak CHjCOOH, HCN itp.

Przykład

Obliczyć stopień dysocjacji CH,COOH w roztworze o stężeniu 0,01 M. Stała dysocjacji kwasu octowego wynosi /Cc » 1,85-10"*.

Zgodnie z równaniem Ostwalda:

czyli po przekształceniu e-^+ICca-Kc - 0

-JŁ+ yx;+4cK< -1.85- l0-* + »,60- 10'*

“ To/H

X - 0,042

Warto zauważyć, że jeżeli stopień dysocjacji jest niezbyt wielki (tzn. gdy K* < 10"*), to można równięż korzystać z uproszczonego równania:

X<£ca*

skąd

«S|/i -0,043

Można stwierdzić, te teoria czuciowej dysocjacji Jest słuszna jedynie w przypadku słabych elektrolitów. Naletalo przyjąć, te elektrolity mocne są całkowicie zdysocjowane na jony (« — 1).

Pogląd ten umocnił się zwłaszcza, gdy w roku 1912 Bragg oznaczył strukturę krystaliczną NaCl i stwierdził, te w węzłach sieci krystalicznej znajdują się jony Na* i Cl" a nie cząsteczki NaCl.

W swojej teorii dysocjacji elektrolitycznej Arrhenius zaniedbał wpływ wody jako rozpuszczalnika. W przypadku takich związków jak NaCl, zbudowanych jut w stanie krystalicznym z jonów, trudno byłoby zrozumieć, w jaki sposób