374 375

2—3 cm) układamy prawostronnie na nadbrzuszu i okolicy dolnych żeber. Górny brzeg elektrody sięga do V żebra od przodu, przyśrodkowy brzeg elektrody przekracza linię środkową ciała.

W ustawieniu na pęcherzyk żółciowy elektroda przednia jest o 2 do 3 cm przesunięta ku dołowi.

b. Ułożenie elektrod kombinowanych.

Chory ułożony jest na elektrodzie miękkiej (EM 25 cm, podkład 3 cm). Elektrodę sztywną (ES 0 20 cm) ustawiamy jako przeciwległą prawostronnie w odległości 5 cm od powierzchni ciała.

Dawkowanie: w ostrych stanach zapalnych dawki słabe, długość fali fi m, czas zabiegu od 5 do 10—15 minut, codziennie lub co drugi dzień. W stanach przewlekłych: długość fali b m lub 12 m, czas zabiegu od 10 do 20 minut. W przegrzewaniu wątroby wskazany jest podział dawki czasu (5 + 5 minut, 8+8 minut, 10+10 minut) z przerwą 5—10 minutową (dawki czasu frakcjonowane).

Przegrzewanie nerek

a. Ułożenie elektrod miękkich.

Zabieg pod nadzorem lekarza. Pozycja chorego leżąca. EM 25 cm z podkładem 3 cm ułożona jest poprzecznie na górnej okolicy lędźwiowej. Linia środkowa elektrody (wymiar podłużny) przechodzi przez poziom I kręgu lędźwiowego. Drugą elektrodę (EM 25 cm) z podkładem 2—3 cm układamy poprzecznie na nadbrzuszu.

Ryc. 252. Przegrzewanie nerek (schemat Ryc. 253. Przegrzewanie nerek ustawienia elektrod)

Przegrzewając jedną nerkę układamy mniejszą elektrodę (EM 18 cm) przykręgosłupowo, na poziomie XII żebra po stronie chorej, drugą zaś, większą, od przodu jako przeciwległą.

b. Ustawienie elektrod sztywnych (ryc. 252). Chory siedzi na krześle, opierając się ramionami o jego oparcie, piecami zwrócony do wysięgników aparatu. Dwie elektrody sztywne (ES 0 15 cm, odległość płytki od osłony szklanej 4 cm) ustawiamy z obu bocznych stron tułowia tak, aby pionowa linia ich średnicy pokrywała się z linią pachową tylną, a linia pozioma łącząca środkowe punkty elektrod przechodziła przez trzon pierwszego kręgu lędźwiowego. Odległość między przyśrodkowymi brzegami elektrod wynosić powinna nie mniej niż 15 cm.

c.    Ustawienie elektrod sztywnych (ryc. 253). Pozycja chorego siedząca. Ustawienie elektrod przednio-tylne, przeciwległe. Elektrodę sztywną (ES 0 20 cm) ustawiamy od tyłu, na okolicy górnej lędźwiowej, drugą zaś od przodu, na poziomie nadbrzusza. Odległość elektrod od ciała: od przodu 6 do 10 cm, od tyłu 5—8 cm.

Przegrzewając jedną nerkę ustawiamy elektrodę (ES 0 15 cm) od tylu na okolicę chorej nerki, w odległości 5—8 cm od ciała (środek elektrody: 5 cm od kręgosłupa, rzutuje się na XII żebro). Od przodu elektroda przeciwległa większa (ES 0 20 cm) ustawiona jest w odległości 8—10 cm od ciała.

Możemy zastosować układ elektrod kombinowanych: EM na okolicę nerek, ES od przodu.

d.    Ułożenie elektrody kablowej.

Ułożenie chorego na brzuchu. Podkład z materiału frote grubości 2—3 cm. Elektroda kablowa w postaci cewki płaskiej (3 zwoje, odległość zwojów 5 cm), ułożona jest na górnej okolicy lędźwiowej.

Dawkowanie zależy od istoty procesu chorobowego i od stanu chorego. Uzyskujemy jednobiegunowe działanie elektrody indukcyjnej. Moc średnia odpowiada połowie wartości mocy aparatu.

Zasady ogólne: w zapaleniu kłębuszków nerkowych stosuje się dawki słabe, czas zabiegu 10 lub trzy frakcje po 5 minut. Zabiegi co dzień lub co drugi dzień.

W przypadkach nadciśnienia samoistnego nagrzewanie nerek pobudza ich czynność wydzielniczą i obniża ciśnienie. Dawki średnie, 2—3 razy po 10 minut, z przerwami 30—45 minutowymi.

W uremii stosuje się zabieg przedłużony do 60 minut (5—6 frakcji po 10—12 minut z przerwami 45 minutowymi). U dzieci: 6 frakcji po 5 minut, przerwy 45 minutowe.

Zabieg stosuje się jednorazowo, wyjątkowo może być powtórzony następnego dnia.

W anurii (bezmocz bez podwyższonego poziomu mocznika we krwi) stosujemy dawkę średnią. Czas zabiegu 15 minut lub dwa razy po 15 minut z przerwą 45 minut, i może być powtórzony po upływie 1—2

godzin.

Wskazania do przerwania zabiegów: krwawienia miąższowe, zwiększanie się ciśnienia krwi i krwiomocz.

375