33 (4)

247

Wilhelm z HozdinWka.

rego mu powściągnąć nie byłoby trudno? Mimo to jednak Rosemberk znalazł licznych zwolenników wśród szlachty, ktńrćj część go istotnie na równi z Piastem stawiała. I w Malej i w Wielkiej Polsce zaraz z początkiem bezkrólewia mnogie się za nim odzywały głosy; i później nie zmniejszyło się jego stronnictwo , a przyjaciele kandydatury austryjackićj niejednokrotnie radzili, aby cćsarz go gdzie daleko wysłał w jakiem poselstwie, aby nawet pogłoskę o śmierci jego rozpuścić, byleby ztąd podejrzenie otrucia nie powstało ^f.

O ile sam Rozembcrk czynnie się o koronę starał, nie jest jasnćm wcale; przed cesarzem niejednokrotnie wypierał sic najmocniej wszystkiego, gdy mu Maksymilian robił wyrzuty, że sprawie arcy księcia w Polsce przeszkadza. Zaprzeczał, aby jakiebędź zabiegi od niego miały pochodzić, zapewniał, że się wszystko to dzieje bez jego spółudziału, i cćsarza pół na pół o tćni potrafił przekonać -j łntemun-cyjuszowi cesarskiemu w Polsce nie udało sie pochwycić żadnego wyraźnego świadectwa, o ile sam Rozemberk agituje; ale że słuchał chętnie podsuwanych mu z Polski pro-* ' nic podlega wątpliwości. Wkrótce po ucieczce

' ”'^f'noffo sługę *, później jednak, _:_