Termin „kształtowanie” określa czynności warunkujące żądany przez nas kierunek tych przemian.
Charakterystycznymi dla gimnastyki metodami rozwijania sprawności fizycznej są:
- metoda powtórzeniowa,
- metoda obwodowo-stacyjna,
- metoda strumieniowa.
METODA POWTÓRZENIOWA
Typowe dla tej metody jest wielokrotne powtarzanie ćwiczeń na ogół ze stałą intensywnością i z optymalnymi (dla danego wieku, płci i stopnia zaawansowania ruchowego) przerwami wypoczynkowymi.
W ten sposób rozwija się m.in. siłę, wykonując np. wielokrotne ugięcia ramion w podporach lub zwisach, rzuty piłką lekarską itd. Podobnie kształtuje się gibkość przy wykonywaniu odpowiedniej ilości wymachów lub skłonów itp.
W miarę przyrostu sprawności zwiększa się liczbę powtórzeń oraz zmniejsza się czas przerw wypoczynkowych.
METODA OBWODOWO-STACYJNA
Za twórców metody obwodowo-stacyjnej lub inaczej „obwodu ćwiczebnego” (circuit training) uznaje się angielskich nauczycieli wychowania fizycznego: Morgana i Adamsona, którzy wprowadzając w latach pięćdziesiątych tę metodę wykazali, że dzięki temu:
- zwiększa się efektywność zajęć,
- wyraźnie poprawia się sprawność fizyczną,
- zwiększa się zainteresowanie i motywację do ćwiczeń,
- sprawniej steruje się obciążeniami wysiłkowymi, z dostosowaniem do indywidualnych możliwości ćwiczących.
Walory tej metody szybko docenione zostały przede wszystkim przez trenerów większości dyscyplin sportowych, a także przez wielu nauczycieli wychowania fizycznego. Jest ona powszechnie stosowana w treningu sportowym i - w mniejszym zakresie - w zajęciach wychowania fizycznego.
Istotą metody obwodowo-stacyjnej jest specyficzny sposób organizacji zajęć ruchowych, polegający na wyznaczaniu określonych miejsc (punktów -„stacji”) ćwiczeń na sali gimnastycznej (boisku sportowym, w terenie, a w trudnych sytuacjach i na korytarzu szkolnym). Jest to na ogół miejsce z określonymi przyrządami lub przyborami do ćwiczeń oraz bez przyborów np. z zadaniem wykonania przysiadów, wyskoków, skłonów, biegów itd. Poszczególne „stacje”