475 (11)

Z. J amfo A. tocioti i frgo ictiinafogir. Wir5W#u 2005 ISBN &>4)1-144? 1-9. Oby WN PWN 2005

Wymienione czynności mają prowadzić do usunięcia złego betonu i przygotowania podłoża do zapewnienia dobrej sczepności z masą naprawczą. Naprawę wykonuje się przez tzw. reprofilację kształtu elementu, czyli wypełniając ubytki nową specjalnie do tego celu przystosowaną masą, zwaną często reprofiłacyjną. Masa ma przywrócić nie tylko kształt, ale i właściwości fizyczne a czasem wytrzymałościowe przekroju. W zależności od wielkości uszkodzeń, masę reprofiłacyjną można nanosić ręcznie lub metodą natrysku z siłą około 0,6 MPa. Nałożona masa (bez względu na technikę) musi uzyskać przyczepność do podłoża, co najmniej 1.5 MPa. Nie może wykazywać nadmiernego skurczu, aby nie spękać i nie odspajać się. Jeśli grubość warstwy natryskiwanej jest większa niż 4 cm, to wymaga wprowadzenia do niej zbrojenia w postaci siatek ze stali miękkiej o średnicy min. 6 mm i o oczkach ok. 15/15 cm. Do cieńszych warstw dobrze jest wprowadzać dodatki włókniste (fibrobeton - pkt 20.6) odpowiednio do potrzeby stalowe lub syntetyczne. Doświadczenie wykazało, że odpowiednie, wymagane właściwości uzyskują zaprawy cementowe z dodatkiem polimerów (PCC) - pkt 20.14.4. Materiały takie dostępne są w handlu, pakowane w worki. Są to zwykle zestawy okryte tajemnicą patentu. Lepsze efekty naprawcze uzyskuje się, gdy pod masę reprofiłacyjną nanoszoną ręcznie układa się wcześniej specjalną masę sczepną. Jest to również zestaw PCC, lecz o innym doborze polimerów i o uziamieniu miałkim. Masa sczepna redukuje ujemne skutki skurczu mas reprofilacyjnych, gdyż jest dostatecznie elastyczna. Poza tym zapewnia jednolite wykańczanie obrzeży styków masy z podłożem - rys. 23.3.

23.3. Sposób naprawy ubytku: 1 - ochrona antykorozyjna stali, 2 - warstwa sczepna,

3 zaprawa reprofiłacyjną, 4 powłoka ochronna

Charakterystycznym i typowym destrukcjom ulega beton w następujących konstrukcjach (głównie cienkościennych), a mianowicie:

•    Kominy przemysłowe: skażenie siarczanowe i pionowe pęknięcia, które powstają w wyniku złego zabezpieczenia od zewnątrz (z rozróżnieniem trzech stref różnego zagrożenia), a od wewnątrz nie dość trwałej ochrony izolacji termicznej.

•    Silosy na materiały okruchowe: zdzieranie betonu na skutek złego doboru składu w celu uzyskania odporności na drgania i oddziaływania abrazyjne (ścieranie wraz z uderzaniem) oraz z powodu braku przystosowania powierzchni w' celu ułatwienia poślizgu magazynowanego materiału.

•    Nawierzchnie mostów i wiaduktów: spękania i odkrywanie zbrojenia z powodu zbyt cienkich płyt i nadmiernie porowatego betonu.