47 (292)

MIOLOGIA 43

MIĘŚNIE PRZYWODZICIELE

Ryc. 20. Mięsień grzebieniowy (m. pectineus)

Mięsień len leży do przodu od mięśnia przywodzi-ciela krótkiego, między mięśniem biodrowo-lędż-wiowym od zewnątrz a mięśniem przywodzicielem długim od wewnątrz.

Przy zgiętym sławie kolanowym i biodrowym badany wykonuje przywiedzenie uda wbrew lekkiemu oporowi, wywieranemu w sposób izometrycz-ny Zagłębienie w kształcie trójkąta skierowanego podstawą ku górze, jakie pojawia się w części bliższej uda, odpowiada w całości poszukiwanemu mięśniowi.

Ryc. 21. Mięsień przywodziciel długi (m. adductor longus)

Kończyna badanego |est zgięta w kolanie i w stawie biodrowym. Dodatkowo udo znajduje się w odwiedzeniu poziomym. Badający kładzie rękę dalszą na powierzchni przyśrodkowej uda, aby siłą przedramienia stawiać opór polecanej badanemu czynności, czyli przywodzeniu kończyny w płaszczyźnie poziomej.

Taki podwójny manewr pozwala uwidocznić no po wierzchni przyśrodkowej uda wyraźną masę mięśniową, która jest właśnie poszukiwanym mięśniem przywodzicielem długim.

Ryc. 22. Mięsień przywodziciel krótki (m. adductor brevis)

Badający ujmuje kończynę chwytem „kolebkowym" i stopniowo odwodzi udo, polecając jednocześnie badanemu stawiać lekki opór tej czynności. Wzdłuż brzegu przyśrodkowego uda pojawia się wówczas mięsień smukły, podobny do długiego sznura. Aby dotrzeć do poszukiwanego mięśnia przywodziciela krótkiego, a ściślej do jego pęczka dolnego, należy wsunąć palce między mięsień smukły a mięsień przywodziciel długi, najbardziej proksymalnie jak jest to możliwe.

Uwaga. U kobiet tkanka tłuszczowa uda maskuje zwykle mięsień smukły, stanowiący strukturę odniesienia w tym badaniu. Nie zmienia to techniki dostępu: badający musi jedynie wykonać maksymalne odwiedzenie kończyny i w tej skrajnej pozycji stawiać opór jej przywiedzeniu przez badanego Ta modyfikacja umożliwia wyodrębnienie mięśnia

smukłego, po czym ostatni etap badania polega - tak jak wyżej - na wsunięciu palców między niego a mięsień przywodziciel długi.