4 (1382)

w

84_JADWIGA KOWAUKOWA ___ | H|

Z tego samego, ale nie jedynego, powodu postanowiono nie przytaczać W kretnych przykładów. Nie stanowi to żadnej trudności ze względu na powsze^ ność występowania wulgaryzmów. Indywidualne doświadczenie uzyskane dzi^ obserwacji cudzych zachowań językowych, czynionej również z pozycji uczest^ ków konkretnych interakcji, przyjdzie czytelnikom niewątpliwie w sukurs. Nato. miast autorce niniejszej pracy pozwoli uniknąć kłopotliwego, sprawiającego^ komfort cytowania. Decyzja o powstrzymaniu się od przywoływania materią ilustracyjnego to zatem rezultat świadomego wyboru, a nie błąd metodologiczny badacza.

Trzeba koniecznie zwrócić uwagę na dwa zjawiska związane z poiemnnŁc zasobów słownictwa ordynarnego i nieprzyzwoitego. Pierwsze to stosunkom \. mała liczba słów o swoistynrodrębnym znaeżefffEl, co wiąże się zapewne z ograni.

V czoną liczeBBCSćiąnazw hzjologicznb-erotyczno-anatomicznyctL Zdecydowany bogatsza jest grupa wyzwisk i przezwisk nie zawsze o charakterze wulgarnym przynajmniej w prymamym znaczeniu. Drugie to kreatywność użytkownftfo, ^r\JJrompens^caszczupj^Ć42QdstaxmwegoTeperfuampomysłowOS£iąyrtwoneni|₁ różnorodnych derywatów i przekształceń.

Studenci polonistyki zapytani, jakimi powodami kierują się ludzie I (a wśród nich oni sami), sięgając po wulgaryzmy, wymienili wiele ich zdaniem podstawowych motywaćfjfe-Sąto:

-    potrzeba odreagowania stresu, wyzwolenia się z gorsetu społecznych km. wenansów;

-    chęć (naturalna!) „poświntuszenia”, zejścia z poziomu kultury tzw. wysokiej, na którym muszą pozostawać na uczelni, do parteru i prozy życia;

-    szukanie jednocześnie mocnych i oszczędnych środków ekspresji nadają-cych się do Sugestywnego przekazywania uczuć, poglądów, intencji, ocen;

-    zaspokajanie potrzeb ludycznych dzięki traktowaniu słownictwa dosadne-.. go, rubasznego i sprośnego jako nośnika humoru;

-    przekora wobec tych, którzy krytykują używanie wulgaryzmów; chęć poirytowania ich, po to, by bawić się ich oburzeniem (intencja pośrednio nawiązująca do potrzeb ludycznych);

Ul -nonszalancja, demonstrowanie prawa do wolności słowa;

-hołdowanie modzie na tzw. luz;

| - przejmowanie środowiskowego obyczaju posługiwania się wulgaryzmami z obawy przed odrzuceniem;

- chęć posmakowania tzw. zakazanego owocu;

■; - użycie bezrefleksyjne i nawykowe, w którym wyrazy ordynarne i nieprzyzwoite nie występują we właściwym sobie znaczeniu, zarówno słownikowym, kontekstowym, jak i metaforycznym, lecz pełnią funkcję swoistych przerywników, a zarazem operatorów spójności wypowiedzi oraz jawią się jako słowa natrętne (w obu przypadkach można mówić o ich wtórnej asemantyczności- najlepszy przykład to kariera wyrazu, który był pierwotnie nazwą najstarszego zawodu wykonywanego przez kobiety).

_c

gejestr ten należ . logiczno-kulturom

Iw a 1999) czy Si y sposób zbieżny zni grubiański, nieprzyz ona jego rodowód, I •ludowy’ -właściwy

interesującego nas s

kowanie negatywi

, socjolingwistyczni ₀y z ogólną demok łeczno-politycznyn

mocą języka luc niewybrednym, prt racjom artystyczny skutek pojawiło się Z wymieniony nąaKTw^ypowi i_nljjtesywną(P^ers’' '■Hzposzczegóh

ważań wiążą się n

kretne zachowani!

-    upodobanii nia swoistego gen

-    moda na z. schlebianie mew; ków, artystów;

-    ekspansja składnikami;

-    realizował

-    osłabienie wyrazów;

-    nawiązyw

-    naśladowr Z motywan

szerzenia się wu -obycza rażanie się;

-psycho cjizgrupąido\

-    kultur* wykładników, t ubóstwo słowni