4 (1979)

Wprowadzenie

Druty do robótek

Druty proste, służące do wykonywania płaskich dzianin, są sprzedawane w parach. Każdy jest zaostrzony z jednej strony, aby można było tworzyć oczka, a z drugiej zakończony kulką lub zgrubieniem zapobiegającym zsuwaniu się robótki. Druty są produkowane z plastiku, drewna, stali lub innych stopów, a ich średnica waha się od 2 do 17 mm. W niektórych krajach druty oznacza się numerem - im wyższy, tym cieńszy drut, w innych, m.in. w Polsce, podaje się ich średnice w milimetrach. Drury miewają też różną długość. Należy dobierać ją tak, aby swobodnie mieściły wszystkie oczka niezbędne do wykonania robótki.

Warto zaopatrzyć się w druty różnej grubości - można wtedy wykonać kilka próbek i porównać je. Pogięte drut)' należy wyrzucić. Końce powinny być ostre, bo tępe spowalniają i utrudniają pracę.

Drut}'z żyłką i drut}'bez końcówek stosuje się do wyrobów w kształcie tu-bv oraz okrągłych płaskich. Druty z żyłką składają się z dwóch drutów połączonych elastyczną żyłką o różnej długości - z krótszą nadają się do robienia rękawów, golfów itp., a z dłuższą są przeznaczone do większych robótek, takich jak swetry czy spódnice. Druty bez końcówek (tzw. do skarpet) są sprzedawane w zestawach po cztery lub pięć.

Druty do warkoczy (tzw. pomocnicze) nie mają końcówek, są krótkie oraz proste lub zakrzywione. Przekłada się na nie oczka z przodu lub z tyłu robótki podczas wyrabiania warkoczy.

Miarki do drutów są wyposażone w otwory, obok których podany jest numer i rozmiar - dzięki temu można bez trudu zidentyfikować druty bez oznaczeń.

Agrafki dziewiarskie służą do przytrzymywania oczek np. na dekolt, które nie są przerabiane w danej chwili, a dopiero po zszyciu przodu i pleców. Zamiast tego można też grubą igłą przewlec przez pozostawione oczka - gdy znajdują się jeszcze na drucie - włóczkę w kontrastowym kolorze. Następnie zsuwa się je z drutu, a końce nitki związuje, żeby oczka się nie zsunęły.

Igły do włóczki (dziewiarskie) służą do zszywania gotowych elementów robótki. Są długie, mają duże ucha i stępione czubki - dzięki temu łatwiej przesuwają się między oczkami dzianiny, nie uszkadzając jej. Dzianiny nic należy zszywać ostrymi igłami.

Licznik rzędów służy do zliczania przerobionych rzędów. Jest to cylinder z dwoma kolumnami ruchomych cyfr, nakładany na końcówkę drutu. Po zakończeniu rzędu należy liczbę zwiększyć o jeden.

Centymetr krawiecki jest potrzebny do mierzenia próbki i określania rozmiarów wykonanego fragmentu robótki. Aby rezultat był dokładny, należy mierzony element ułożyć swobodnie na płaskiej powierzchni i nie naciągać dzianiny.

Szydełko przydaje się do podnoszenia zgubionych oczek.

Włóczka

Włóczka to termin ogólny, określający wiele rozmaitych gatunków grubszej przędzy. Może być pochodzenia zwierzęcego (wełna, angora, moh:r. jedwab, alpaka), roślinnego (bawełna, len) lub syntetyczna (nylon, akryl, sztuczny jedwab), często też stanowi mieszankę nici różnego rodzaju. Podczas przędzeniu krótsze lub dłuższe włókna surowca są skręcane w jedną nić. Struktura i cechy użytkowe włóczki zależą od użytych składników i sposobu skręcenia. Wełnę \ inne włókna naturalne często miesza się z symetycz-nymi, aby włóczka była trwalsza i tańsza. Wełnę można przetworzyć tak, by nadawała się do prania w pralce. Włóczka mocno skręcona jest wytrzymała i gładka, natomiast luźny splot sprawia, że dzianina jest bardziej miękka.

Kupowanie włóczki

Włóczka najczęściej sprzedawana jest w motkach o określonej wadze, podanej w gramach. Niektóre gatunki, zwłaszcza bardzo grube, są czasami oferowane w pasmach do samodzielnego zwijania.

Producent (przędzalnia) owija każdy motek papierową etykietą, na której znajduje się wiele ważnych informacji, takich jak w-aga i skład włóczki, instrukcje dotyczące prania i prasowania, a także zalecany rozmiar drutów. Na | etykiecie znajduje się także oznaczenie koloru i numer serii farbowania. Cł I łą robótkę należy wykonywać włóczką pochodzącą z jednej serii. I o bardzo ważne, bo serie mogą nieznacznie różnić się odcieniem, co staic się widoczne dopiero po wykonaniu dzianiny.

Etykiety należy zachować. Najlepiej jest przypiąć jc do próbki (patrz str. 9) j i przechowywać z resztkami włóczek, zapasowymi guzikami i innymi dodatkami. Dzięki temu można zawsze sprawdzić instrukcje dotyczące prani*, a resztki wykorzystać do naprawiania dzianiny.