509 [1024x768]

520 KOLOIDY

Warto tu wspomnieć, że równanie to stało się podstawą dia pierwszego doświadczalnego wyznaczenia liczby Avogadra.

Oprócz translacyjnych ruchów Browna istnieją takie ruchy Browna obrotowe, wynikające stąd, że cząstka koloidalna, przekraczająca znacznie rozmiarami cząsteczki ośrodka rozpraszającego, może w wyniku zderzeń uzyskać także wypadkowy obrotowy moment pędu, różny od zera.

Oprócz ruchów Browna jedną z bardzo ważnych właściwości roztworów koloidalnych jest dyfuzja.

Dyfuzja w układach koloidalnych

Dyfuzja

w ROZTWORACH KOLOIDALNVCH

Mianem dyfuzji określamy nich cząstek substancji pod wpływem różnicy stężeń pomiędzy różnymi częściami roztworu. Wyobraźmy sobie hipotetyczną granicę zetknięcia^-pomiędzy rOżpusztzałntkiem (ośrodek rozpraszający) a roztworem koloidalnym o stężeniu gramowym c_f (g-ern^-3).

Rozpuszczalnik    Roztwór koloidalny

(ośrodek rozpraszający)    o stężeniu c_€

c„ = 0    dc_E

~ćx

Powierzchnia zetknięcia /t(cm^J)

Ponieważ stężenie cząstek substancji rozproszonej w rozpuszczalniku jest równe zeru, rozpocznie się wędrówka cząstek koloidalnych z roztworu do rozpuszczalnika. Spadek stężenia na jednostkę dlugośoi x, w kierunku od roz-

dc.

tworu do rozpuszczalnika, nazywamy gradientem stężenia i oznaczamy przez -—. Zgodnie z pierwszym prawem Ficka

szybkość dyfuzji, czyli ilość gramów substancji rozproszonej przeniesiona przez granicę zetknięcia w jednostce czasu,

dc.

jest proporcjonalna do gradientu stężenia ^-■ oraz do powierzchni zetknięcia A:

d m

ar

-DA-

dc_t

d.v

(7.5)