52

Przeczytawszy powyższy rozdział, czytelnik może domniemywać, że dziecko i pies to odwieczni wrogowie. Nie ma jednak równie błędnego twierdzenia, bowiem tych dwoje błyskawicznie uczy się od siebie nawzajem i szybko podejmuje wspólne działania. Co więcej, sprawia im to wiele radości i przyjemności (nie wspominając o uczuciach właściciela).

Weźmy na przykład kwestię zabawek. Jeśli chodzi o psa, to zabawki jego kompana człowieka są równie dobre jak własne. Mimo że pokrywa je warstwa nietoksycznej farby, smakują nieźle.

Większość psów chętnie oddaje się wesołej zabawie z dziećmi. Lubi się z nimi siłować i rozdzierać im spodenki, ku obopólnej zresztą radości. W domu i na spacerze pies i dziecko ochoczo pobawią się w chowanego, by po wielu godzinach dać się odszukać policji i staży pożarnej. Nauczą się ze sobą dzielić, jak przystało na potomstwo tej samej rodziny. Pies uczestniczy w posiłkach dziecka i na odwrót.

Rodzice szybko nauczą się traktować psa jak swoje drugie dziecko. Nie będzie to dla psa niespodzianką - przecież od początku o to mu chodziło.

PODSUMOWANIE

1)    Nie pozwól, by pies poczuł się mniej ważny od dziecka, zwłaszcza że to on pojawił się w rodzinie pierwszy.

2)    Weź pod uwagę to, że nawet jeśli pies bawi się z dzieckiem, to niekoniecznie uważa je za równoprawne intelektualnie. W opinii psa jego własny mózg jest rozwinięty w znacznie wyższym stopniu, w związku z czym potrafi rozwiązać o wiele bardziej złożone problemy.

3)    Nie miej psu za złe, jeśli po przybyciu noworodka do domu wycofa się na parę dni. Potrzebuje czasu, by wszystko przemyśleć i zastanowić się, jak poradzić sobie z intruzem.

4)    Postaraj się wyjaśnić psu, kiedy tylko będzie wystarczająco dojrzały, że niezależnie od tego, co sobie wyobraża, nie jesteś jego naturalnym rodzicem.