53 (103)

SkonstemouKina patrzy w Julią, na którą te słowa robią wrażi>H nie przerażające

Żeby chociaż mrugnął powieką, wyjął — daje bez zająk-'® nienia, jak syn ojcu.

JULIA

Ma... mamo. Dosyć. Już wiem.

Biegnie, staje

Gdzie ojciec?...

P. CHOMIŃSKA

Co się stało?

JULIA

Gdzie ojciec?

P. CHOMIŃSKA Mówił, że do kasyna...

JULIA

Ile? Ile pożyczył?

P. CHOMIŃSKA

Bagatela. Siedemdziesiąt pięć reńskich.

JULIA

A - a! Jak chorą jałówkę! Za siedemdziesiąt pięć reńskich.

P. CHOMIŃSKA

Co ty...

JULIA

załamuje ręce

Na miły Bóg! Matko - na miły Bóg! Przynajmniej nie tak - tanio mnie sprzedawajcie!

Wybiega

P. CHOMIŃSKA

stoi oparta o stół. Oczy utkwione w jeden punkt. Rezygnacja \. Ha-!

Niedziela po południu. Salonik pp. Chomińskich. Prócz papy cala familia jest w tej chuiill na przechadzce za miastem.

P. Chomiński, Katarzyna, potem defilada całej rodziny.

Pan radca wchodzi chwiejnym krokiem. Jest zaspany, przeciąga się. Kichnął, Woła:

Katarzyna! Katarzyna!

Siada

O lamentatio felium! O jerum jerum. Kata-

Kicha

rzy-naf

Ib jest rozpacz kocura.

Przeciąga się

Głuchaaa! Hohohop!

GLOS KATARZYNY

Hohohou. Ido, ide!

W progu

A to pon na mnie huko jak w lesie.

Weszła z tacą, na której nakrycie podwieczorkowe Ady z łaski pana Jezusa — głucho jeszcze nie jezdetn. A bo co?

CHOMIŃSKI

Słuchaj no, babo, przestaniesz, czy

Kicha

mam cię wyrzucić zaraz? A li mi ne?

Katarzyna mruczy pod nosem, porządkuje zastawą A która to godzina?

KATARZYNA

Ano wtoraz by bela. Juści nie co, ino trzecia.

CHOMIŃSKI

Idźże, głupia babo, idźże. O trzeciej przyszedłem i znowu trzecia! Przecie jasno jako w dzień. Cóż mi gadasz, że trzecia.

107