63 (76)

ROLBWSKI

Miałem w paltocie na lewej ręce, na prawej ręce nie mam. Schyla sit, stuka.

Jerzy w tej chwili z kieszeni Rolewskiego wyciąga u/ystającąfu-

trzaną rękawiczkę
JULIA
A gdzież był paletot?
ROLBWSKI
A prawda, paletot był w przedpokoju.
Jerzy położył rękawiczkę na stole.
Rolewski wychodzi
JERZY
Pańska rękawiczka jest na stole. Czy ta?
ROLEWSKI
osłupiał
Ta. Dzię-dziękuję. T-ta.
Wraca ku drzwiom
JERZY
tonem obojętnym
Otóż, widzi pani, Kremer...
Do Rolewskiego

Niech pan zaczeka, panie sędzio. Usłyszy pan to, o czym mówiliśmy...

ROLBWSKI

Ale pa-pa-panie.

JERZY

Otóż Kremer...

Do Rolewskiego

Pan musiał znać Kremera, przynajmniej z widzenia. Tbn wysoki... elegancki wąs, oprócz tego początkujący filozof - wiele obiecujący talent - potknął się o wołu, pędzili woły; najspokojniej zdjął kapelusz: „przepraszam” - poszedł dalej. Zdziwiony, że wół nie odpowiedział uprzejmości jakiej na taką grzeczność, ogląda się i mówi sam

do siebie —filozofowie czasem mówią, sami do siebie, układają sobie przez drogę wiele chytrych systematów. Otóż tedy ten Kremer, Fulgenty Kremer, zaszczytnie znany filozof, zadumał się i rzeki: „Coś mi się wszystko zdaje, że to był wół”.

ROLBWSKI

Ho, ho, ho. Ho, ho, ho. I cóż dalej?

JERZY

Dalej idzie ów Kremer—i dalej chytrze kombinuje. Wtem nadchodzi jakiś jegomość, niski, pękaty.

Rolewski zapina guzik u pal to ta Pod kapeluszem bezczelna łysina.

Rolewski musnął włosy

Kremer znowu potknął się. Machnął laską stanął i już w głos woła: „No, patrzcie państwo, znowu ten sam wół!”

ROLEWSKI uderza się po kolanie

Znowu ten wół! Znam, panie, znam tę anegdotkę! Kremer! panie, panie! „Znowu", patrzcie państwo, znowu Fulgenty — cha, cha, cha!

JULIA

Zapominasz, że dzisiaj niedziela. Sklepy zamkną. ROLEWSKI

Prawda... prawda... Patrzcie państwo, znowu ten sam Kremer.

Wychodzi

JULIA

A nie zapomnij kapelusza w cukierni, włóczkę kupując! ROLEWSKI

Kapelusz? Mam, mam.

JULIA

zatrzasnęła drzwi Szpieg. Głupi szpieg.

127