MORFOLOGIA
Podobnie jak liczebniki główne, służą do wyrażania liczebności przedmiotów policzalnych, ale ich stosowanie, jak już wspomnieliśmy, jest ograniczone do połączeń z trzema typami rzeczowników:
(a) pluralia tantum, np. dwoje drzwi,
(b) nazwy istot młodych, np. troje dzieci, pięcioro szczeniąt,
(c) rzeczowniki o znaczeniu zbioru istot niejednorodnych co do płci, np. czworo adiunktów, ośmioro sportowców.
Liczebniki te przyjmują końcówki właściwe rzeczownikom nijakim na -e, -o, ale ich odmiana tym się charakteryzuje, że formy D, C, N i Mc mają temat rozszerzony o morfem tematyczny -g-.
Oto przykłady odmiany:
M |
troje |
pięcioro |
kilkoro |
D |
trojga |
pięciorga |
kilkorga |
C |
trojgu |
pięciorgu |
kilkorgu |
B |
troje |
pięcioro |
kilkoro |
N |
trojgiem |
pięciorgiem |
kilkorgiem |
Mc |
trojgu |
pięciorgu |
kilkorgu |
Z morfologicznego punktu widzenia liczebniki zbiorowe są derywatami od liczebników głównych, por. dw-oje, tr-oje, pięci-oro, kilk-oro, jednak od liczebników o wyższych wartościach tworzone są dziś i używane rzadko.
Struktura polskich liczebników określonych odzwierciedla dziesiętny system liczenia: liczebniki oznaczające ilości wyższe niż dziesięć są (poza sto, tysiąc, milion...) derywatami sufiksalnymi, złożeniami lub zestawieniami opartymi na liczebnikach pierwszej dziesiątki, por. np. trzy-naście, trzydzieści, pięć-dziesiąt, sześć-set, trzydzieści dwa, dwa tysiące pięćdziesiąt jeden. Liczebniki zestawione funkcjonują jak grupy składniowe, których człony są uzgodnione pod względem rodzaju i przypadka, np. Zaproszono sześciuset osiemdziesięciu dwóch uczestników. Jak już wspomnieliśmy, wyjątek stanowi nieodmienrta forma jeden jako ostatni człon zestawienia, np. Zaproszono sześciuset osiemdziesięciu jeden uczestników.
szeregowego. Odmieniają się w nich oba człony, por. jedna dziesiąta {zbioru), jednej dziesiątej (zbioru).... trzy ósme {szklankt), trzech ósmych (,szklanki) itp.
/
J