67 (134)

67

4.26a, przekrój A-A) lub osi wzdłużnej elementu składowego przedmiotu (rys. 4.15, przekrój B-B; rys. 4.22, przekrój B-B). Przekroje poprzeczne można wykonywać bez żadnych ograniczeń. Dość często jednak do zapisu geometrycznych cech konstrukcyjnych przedmiotów, których nie wolno kroić podłużnie, zamiast przekroju poprzecznego stosuje się kład (rys. 4.26). Sposób ten pozwala na znaczne uproszczenie zapisu konstrukcji.

C. W zależności od liczby płaszczyzn przekroju wyróżnia się:

1.    Przekrój prosty, który przedstawia obraz z jednej płaszczyzny przekroju (rys. 4.14, 4.15, 4.16).

2.    Przekrój złożony - powstaje przez połączenie obrazów z dwu lub więcej płaszczyzn prostych prostopadłych do tej samej rzutni i przecinających się z sobą (rys. 4.19, 4.21). Na przekroju elementy znajdujące się w różnych płaszczyznach sprowadza się do płaszczyzny wspólnej, tak jak gdyby leżały w jednej płaszczyźnie równoległej do rzutu przekroju (rys. 4.17,4.19,4.20,4.21a).

Z tych też względów przekrój złożony może być zastosowany jedynie wówczas, gdy nie występuje konieczność przedstawiania kompletnych obrazów z poszczególnych prostych płaszczyzn przekrojów (rys. 4.16, 4.19, 4.20). Przypadek taki zachodzi, gdy część przekroju prostego ukazuje niezmienny zarys przedmiotu (rys. 4.17) lub kształt oczywisty, wyjaśniony na innym rzucie (rys. 4.20a).

Pominięcie części rzutu przekroju z uwagi na oczywistość kształtu w pewnym obszarze przedmiotu jest możliwe tylko dzięki zastosowaniu odpowiedniej konwencji, która wynika z uproszczonego zapisu powarzających się fragmentów zarysu (rys. 4.10).