7

Miejsce gramatyki w języku

Język jest najpowszechniejszym naturalnym narzędziem przekazywania inforrdacji w ramach społeczności ukształtowanej wspólnymi czynnikami geograficznymi, historycznymi, kulturowymi i społeczno-politycznymi. Z językoznawczego punktu widzenia nazywamy ją społecznością językową. Członkowie tej społeczności przekazują sobie nawzajem informacje za pomocą identycznego zbioru znaków językowych.

Znak językowy, jak każdy znak, jest obserwowalnym zjawiskiem fizycznym, które jednak nie skupia uwagi na sobie samym, lecz informuje o jakimś wycinku obiektywnej rzeczywistości, związanym z nim milczącą umową społeczną. Znak językowy stanowi więc stałe zespolenie obser-wowalnej strony zewnętrznej, czyli formy, i pojęcia tych fragmentów rzeczywistości, do których jest odnoszony, czyli treści.

Formę znaku językowego tworzy ciąg dźwięków artykułowanych, tj. specjalnie w tym celu wytwarzanych przez użytkowników języka za pomocą narządów mowy. Treść znaku językowego stanowi zespół wspólnych własności zbiorów przedmiotów i stanów rzeczy, ich cech i relacji zachodzących między nimi, dzięki któremu dany ciąg dźwięków jest symbolem całego zbioru, a także każdego okazu tego zbioru, o którym mowa w wypowiedzi. Przykładowo: ciąg stół nie jest znakiem jednego tylko przedmiotu o odpowiednich cechach, lecz całego zbioru przedmiotów podobnych ze względu na wyróżnione cechy, które pozwalają go odróżnić od zbioru przedmiotów nazywanych ciągiem biurko. I podobnie: ciąg chłopcy piszą list może być użyty do informacji o ogromnej liczbie w szczegółach różnych sytuacji, mających jednak wiele wspólnego, mianowicie to, że bierze w nich udział grupa osób nazywanych chłopcami

ii