83 (128)

MIOLOGIA 79

Ryc. 41. Mięsień podobojczykowy {m. subclavius)

Na rycinie obok palce badającego wyznaczają ogólne położenie tego mięśnia, który sam w sobie nie jest wyczuwalny. Jest on rozpięty między powierzchnią dolną żebra pierwszego w jego części środkowej (często wydrążonej na tym poziomie w formie rynienki) a pierwszą chrząstką żebrową.

Uwaga: Jako prawdziwe al<tywne spoiwo stawu mostkowo-żebrowo-obojczykowego mięsień ten jest kluczowym elementem różnorodnych ruchów obojczyka.

Ryc. 42. Mięsień piersiowy mniejszy (m. pectoralis minor)

Badany siedzi lub leży na plecach, a badający chwytem „kolebkowym" pod przedramieniem podtrzymuje jego kończynę górną. Łokieć badanego jest zgięty pod kątem 90" i opiera się na przedramieniu badającego. Taki uchwyt podtrzymujący ma na celu skierowanie barku ku górze i do wewnątrz, aby osiągnąć maksymalny rozkurcz mięśnia piersiowego większego. Doprowadziwszy do rozkurczu mięśnia piersiowego większego wystarczy wsunąć pod niego palce w sposób przedstawiony na rycinie obok i wymacać dość masywny sznur mięśniowy, który jest właśnie poszukiwanym mięśniem. Mięsień piersiowy większy jest bardzo dobrze wyczuwalny nawet w stanie rozkurczu, można jednak pomóc sobie dodatkowo odpowiednimi ruchami, jakie poleca się badanemu Powinien on więc wykonać albo serię szybkich, płytkich wdechów, mobilizujących żebro trzecie, czwarte i piąte, do których przyczepia się ten mięsień (w tym przypadku punktem ustalonym będzie wyrostek kruczy łopatki), albo tez (jak na rycinie obok) przesunięcie barku do przodu, ponieważ mięsień piersiowy mniejszy, przyczepiający się do wyrostka kruczego, odpowiada właśnie za ten ruch przy ustalonych przyczepach żebrowych.