8 (503)

15. D> ir-sra    Dziecko iwiecie załsnty. O ).uilurze, cechach i •■s-artiKciack '.Mlecznej edukacji \l'l tom serii: Maucsacte Wauczycielom. Kraków 2TO9

ISRN: -)?S..8’.?’0S-n;.r;.S,«“ hy Oficyna \Vy<luwnicr.i ..Impuls" 2009

Jerzy Oszclda - Zabawa z naturą istnienia 55

W stronę wychowania i edukacji integralnej

Świadomość przejawia się na różnych poziomach, osiągając swój ostateczny owoc u osoby, kióra ogarnia pełnię Ducha, który przenika i jesi Naturą (Kosmosem). Genialny K. Wilber pisze:

Zawsze już jesteś oświecony Duchem i dlatego ..Doskonała praktyka” nic jest szukaniem oświecenia [ideału edukacji i wychowania? - J. 0.1, lecz wnikaniem w motywację szukania go Tylko chwila obecna zawiera odpowiedź.

W innym miejscu kontynuuje:

Duchowość przemieniająca nie dąży do wzmocnienia czy uzasadnienia obecnego św iatopoglądu, lecz raczej do uzyskania prawdziwej autentyczności przez unicestwienie tego, co świat uważa za uzasadnione. Uzasadniona świadomość, usankcjonowana jest przez powszechną zgodę, podyktowana przez instynkt stadny, akceptowana zarówno przez kult urę, jak i konirkuhurę, i wspierana przez odrębne „sclf jako właściwy sposób nadawania sensu temu światu. Ale świadomość autentyczna szybko strząsa to wszystko

15. Dynutnt |ts:;L;. Dziecko <s\ict:ie zatsroy. O l.uilurze. cechach i    ludtcznej etlul.acji Xi'l tom serii: \a:n.z\c:<ie hluuczytieiam. Kuków 2009

ISBN: 978-8 V7108- t>2ti-5, »* hy Oficyna Wy<lawnicr.i „Impuls" 2WW

56 Część pierwsza - Żywioł, radość' i kultura zabawy...

z siebie i skupia się na spojrzeniu, które w sercach wszystkich dusz widzi jedynie promienną nieskończoność i wciąga wswephica jedynie powietrze wieczności zbyt prostej, by w nią uwierzyć ".

„Tylko chwila obecna zna odpowiedź”. I)o rej „wiecznej chwili ’ nawiązuje i dociera mimochodem dziecko pogrążone w „święcie zabawy”. Kiedy nic wie, dlaczego jest zadowolone, szczęśliwe, bo samo jest tym zadowoleniem i szczęściem, zbawia siebie i świat, (z) którym jest. Czas, momenty zabawy to takie „małe dziecięce samorealizacje”, natomiast spontaniczność i „dziecięcość” dorosłego jest już bardziej świadoma. Przez wewnętrzny rozwój - gwarantowany przykładem Nauczycieli wielkich tradycji duchowych, którzy przebyli drogę - dąży do Ostatecznego Stanu Realizacji (Zbawienia, Wyzwolenia, Oświecenia).

Dziecko jest na początku drogi, jest istotą mało jeszcze uwarunkowaną i nie-przykrojoną na dobre przez systemy społeczne, które poddane presji polityczno-- gospodarczej rzadko koncentrują się na esencji i dynamizmie zjawisk duchowych. A przecież w istocie i rak pozostają ich składową oraz realnym uczestnikiem. Dziecko jest ulubionym przykładem, cytowanym przez różnych twórców* i myślicieli, ponieważ, uosabia naturalny wigor życiowy i spontaniczną chciałoby się napisać - odruchową, instynktowną aktywność, którą przenika mało jeszcze uświadamiana jakość samej istoty życia (śmierci, przemijania). Samoświadomość dziecka jest swoiście piękna, ale niewykształcona w dojrzałe formy, które pojawiają się w kolejnych stadiach ontogenezy, samodzielnych poszukiwaniach oraz odkrywaniu Natury Istnienia. Moment zabawy, jej natura, kiedy umysł gra z samym sobą, to bodaj najbardziej doniosła, tajemnicza i twórcza chwila procesie edukacji i wychowania. Wówczas uczeń i nauczyciel zaznają wolności od znanego. To niezawodny klucz otwierający przejście z obszaru wychowania instrumentalnego i receprywnej edukacji, na drogę samowychowania i edukacji według wartości. Także tych najbardziej fundamentalnych, subtelnych i najczęściej nieuchwytnych - w-artości duchowych.

" K. Wilber: Jeden Smak, przemyślenia nad integralną duchowością, tłum. II. Smagacz. Wyd. J. Santorski, Warszawa 2002.