8 (998)

r

b i v — wymawia się jak polskie [b], tj. jako głoskę dwuwargową zwartą, na początku wyrazu występującego po pauzie bądź oddzielnie, bądź na początku zdania oraz po literach min:

b astón    ambos

bulgaro    sombra

baton    tran\ia    [trambia]

We wszystkich innych pozycjach wymawia się je jako głoskę dwuwargową szczelinową, nieznaną w języku polskim. Głoskę tę oznacza się w transkrypcji fonetycznej znakiem [t]:

labio [latio] .    abeja [aieja]

la \entana [tentana]    la Habana [ahana]

c — przed e, i (tak jak z) zawsze oznacza nieznaną w języku polskim bezdźwięczną spółgłoskę, której wymowa podobna jest do th angielskiego, w transkrypcji fonetycznej [0]¹:

cena [0ena]    ci ta [0ita]

cemento [Oemento]    cima [0ima]

cenicero [OeniOero]    cifra [0ifra]

c — przed a, o, u i przed spółgłoską wymawia się jak polskie [k]:

c amino	color	cura	diccionario
[kamino]	[kolor]	[kura]	[dikOionario]
casa	loco	peculiar	acto
vaca	polaco	cubo	tecla
boca	costa	culto	bacteria
	terco	acumular	recto

ch — wymawia się jak nieco zmiękczone polskie [5]:

ducha [duća] lucha [luća] leche [leće] techo [tećo]

checo [ćeko] machete [maćete] pecho [peco] puchero [pućero]

much ach o [mucaćo] mucho [muco] chico [ćiko] chocolate [ćokolate]

d — na początku wyrazu oraz po n, l wymawia się jak polskie [d]: w środku wyrazu wymawia się słabiej, szczególnie w pozycji między samogłoskami, a na końcu wyrazu jest ledwo słyszalne, albo w ogóle nie wymawia

się:

deber [deber]

d la

doce

decoración

tender [tender] bandido banda conde

verdad [berda] beldad [belda]

caldo [kaldo] beldad saldo soldadó

Madrid [Madri] pared [parć]

mądre [ma^dre] padre nada soldado

e — jest otwarte (nieco dłuższe od polskiego) przed lub po mocno wibrującym r, rr; przed j; w dyftongu ei; w sylabie zamkniętej spółgłoską inną niż m, n, s, d, z i x + spółgłoska:

pzrro remo oveja pdne belga

e jest zamknięte (nieco krótsze od polskiego), gdy jest akcentowane i następuje w s> labie otwartej lub w sylabie zamkniętej przez m, n, d, s, z i x-f- spółgłoska:

pecho    atento    mesa    pesca

sello    liuesped    queso    experto

g — przed o, a, u i przed spółgłoską wymawia się jak polskie g:

g orra	gaviota	gusto	lagrima
gobierno	gato	gusano	magnolia
g olfo	gama	gutural	grito
gótico	ganso	laguna	grandę

g przed e, i wymawia się jak mocne polskie [ch]:

generał [cheneral] genero [chenero] origen [orichen] virgen [virchen]

agitación [achitaOion] egipcio [echipGio] gitano [chitano] giro [chiro]

Jeśli g przed e, i" ma zachować brzmienie polskiego [g], to e lub i jest poprzedzone samogłoską u, której w tym wypadku się nie wymawia :

2 — Język hiszpański 17

1

W niektórych prowincjach Hiszpanii (np. w Andaluzji) i w większości krajów Ameryki Łacińskiej spółgłoskę tę wymawia się jak 5.