112514

ZASADY WYMOWY ŁACIŃSKIEJ

1.    Dyftongi ae oraz oe wymawia się jak (e|, np. praetor wymawia się [pretor], acrarium - (erarium]. W przypadku rozdzielnej wymowy dyftongu stosuje się znak diakrytyczny ot, np. cołFmptio wymawia się jak [koemptio].

2.    Znajdujące się przed inną samogłoską i wymawia się jak [j], np. ius - [jus]; iurisdictio - [jurisdiktio]; iustitia - [justitia]; maior - [major]. W pozostałych przypadkach i wymawiamy jak [i].

3.    Qu wymawia się jak [kw], np. Quintus - [Kwintus]; quam - [kwam]; quacstor -[kwestor).

4.    Ph wymawiamy jak [f], np. philosophus - [fllosofus], Rh wymawia się jak [r], np. rhetor - [retor]. Th wymawia się ja [t], np. thesaurus - [tezaurus].

5.    Zbitkę ngu wymawia się jak [ngw], np. lingua - [lingwa].

6.    C przed spółgłoskami oraz przed a,o,u wymawia się jak [k], np. consul - [konsul]; crimcn - [krimen]; causa - [kauza]. Natomiast przed e, i, y, ae, oe, eu c wymawia się jak [c], np. Caesar - [Cezar]; civis - [ciwis]; caclibes - [celibcs].

7.    V wymawia się jak [w], np. vis - [wis]; novatio - [nowatio].