9 (1195)

bardziej na miejscu niż bywalec salonów mego pokroju.

Nie mając pojęcia, jaka postawa byłaby stosowna w równie nieprzyjemnym położeniu, wybrałem wyjście najrozumniejsze: zachować spokój i w pogodzie ducha przyjąć zrządzenie losu, dopóki nie zjawi się pomoc. Jeśli „Skipskjeleń” nie zatonął - a nie miałem żadnych dowodów, że zatonął - kapitan pośpieszy mi na ratunek; albo też, prędzej czy później, los uśmiechnie się do mnie i jakiś statek natrafi na moją piaszczystą tratwę. Cierpliwość i nadzieja to dwie karmiciel-ki rozbitka.

Umocniony tą pewnością, położyłem się pod palmą kokosową tak wygodnie, jak to tylko było możliwe; znużenie przyniosło mi sen bez snów.

Ile czasu spędziłem w objęciach Morfeusza? Nie wiem. Cienki głosik zbudził mnie, pytając:

— Czy jesteś łowcą tygrysów?

Zdumienie postawiło mnie na nogi i ujrzałem kogoś wpatrującego się we mnie uważnie.

Czy mam go Panu opisywać, Drogi Panie de Saint-Exupery? Zna go Pan lepiej, niż ja mógłbym go poznać kiedykolwiek. Powiem tylko, że włosy miał koloru zboża w lipcu, nasyconego złotem i słońcem, a strój jego mniej zdumiałby wśród marmurowych kolumn pałacu niż na piaszczystym skrawku wśród fal oceanu. Obok niego baranek żuł spokojnie liść palmowy, mając