Bauhaus40

jest to także jedność tańca, kostiumów i muzyki. Elementami szczególnymi tego baletu są różniące się barwą i formą przestrzenno-plastyczne kostiumy, ukryte pod formami ele-mentarno-matematycznymi, i dostosowany do nich ruch w przestrzeni. Balet triadyczny, w którym unikano czystej mechanizacji, groteski, patosu i heroizmu, starając się zachować pewną harmonijną równowagę, jest częścią zamierzonej większej całości - „rewii metafizycznej” - w związku z którą prowadzone są na wydziale scenicznym Bauhausu w Dessau prace teoretyczne i praktyczne (Die Biihne im Bau-haus. Bauhausbiicher nr 4, Wydawnictwo Alberta Langena, Monachium), całości, której następną częścią ma być planowany balet groteskowo-komiczny.

Teatr abstrakcyjny

1927

Abstrakcja w tym wypadku oznacza: wyzwolenie się od ograniczeń, w jakie popadł dzisiejszy teatr, i zastosowanie wprost, bezpośrednio środków teatralnych, począwszy od przestrzeni scenicznej aż po człowieka albo nad-czlowieka (abstrakcja) jako aktora. U nas teatru abstrakcyjnego niemal wcale się nie zna. Znacznie bardziej w Rosji, gdzie pod tym względem odniesiono już znaczące zwycięstwa, których wpływy dały się u nas tu i tam odczuć. Ale nie chodzi o to, aby unowocześniać istniejący teatr, lecz chodzi o coś bardziej podstawowego, o elementarne składniki sceny i jej niepisane prawa, i ostatecznie chodzi o wzięcie na siebie trudu uproszczenia. Trzeba postawić na scenie zwyczajny stół z tym wszystkim, co on sobą znaczy; trzeba spojrzeć na scenę jako na coś, co właśnie zostało odkryte; trzeba odbierać przestrzeń i wszystko, co się w niej znąjduje, wraz z tajemniczą siecią linii wyznaczających jej wymiary, jako coś, co zdarza się po raz pierwszy, coś elementarnego; trzeba brać wszystko, co pojawia się w przestrzeni jako forma, ruch, słowo i dźwięk, jako zjawiska naturalne. Aktor powinien nąjpierw nauczyć się grać siebie, a nie rolę daną mu przez autora, a jego kostium powinien być normalnym ubraniem, abstrakcyjnym, stypizowanym, uwolnionym od wszelkich zależności kostiumu historycznego, jak to się robi dzisiaj; powinien być typem, jak pokazała to commedia deWarte', ale typem w dzisiejszym rozumieniu, a jego gra