Bez nazwyS

Oznaczywszy średnicę odcisku na powierzchni badanej przez d, a na powierzchni pręta wzorcowego przez d„, można napisać wzory na twardość

badanego przedmiotu HB i HBW w postaci:	i wzorca
«»- ^2F ...	(9.1)
Ąd-4d^2-?-)’
HR - . ^2F . -	• (9.2)
tiD^D-Jd^2 -dl)
Po podzieleniu stronami	wyrażeń

(9.1) i (9.2) uzyskuje się wzór na twardość badanej powierzchni

Rys.9.1 Przyrząd Poldi: I - obudowa, 2-oprawka, 3 - pręt wzorcowy, 4 - sworzeń, 3 - sprężyna, 6 - kulka

HB =

D-^D² - dl

d-4d²-d¹

HB_W

(9.3)

lub

HB = k HB,,

(9.4)

gdzie współczynnik

(9.5)

D-yjD² -d¹ '

przy stałej średnicy D kulki zależy od średnic d i d_w obu odcisków. Po zmierzeniu średnic obu odcisków powstałych wskutek uderzenia twardość badanego materiału można obliczyć bezpośrednio ze wzoru (9.3) lub z (9.4) po uprzednim odczytaniu współczynnika k z tablicy 1.

Metoda Poldi, mimo prób zwiększania jej dokładności, jest jednak mało dokładna i nie zapewnia wiarygodnych wyników. Dokładność pomiaru twardości tym sposobem zależy w znacznym stopniu od różnicy twardości materiału badanego i pręta wzorcowego. Im mniejsza jest różnica między tymi twardościami, tym większa jest dokładność pomiaru.

Liczne badania dowodzą także, że opór odkształcenia plastycznego metalu, a więc również jego twardość, rośnie wraz ze zwiększaniem prędkości odkształcenia.

Wartości współczynnika A do obliczania twardości sposobem Poldi